Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh, talebesinden birini bir yere göndermiÅŸti.
Talebe, iÅŸini halledip geri dönerken bir aÄŸaç gölgesinde otururuverdi biraz.

Fakat çok yorgun olduÄŸu için, uyuyakaldı oracıkta.
Derin bir uykuya dalmıştı ki, rüyâsında hocasını gördü.

Mübarek zat hiddetle;
- OÄŸlum, hiç burada uyunur mu? Hemen kalk, terk et burayı. Burası tehlikeli yer. Aç kurtlar dolaşıyor etrafta, buyurdu.

Uyanıp, açtı gözlerini.
Gördü ki, iki aç kurt, hızla kendisine doÄŸru geliyor gerçekten.

Korkuyla fırlayıp kalktı.
Ve hızla uzaklaştı oradan.

Hiç mola vermeden yürüdü devamlı.
AkÅŸam vakti vardı Kasr-ı ârifân'a.
Bir de ne görsün.
Hocası Behâeddîn-i Buhârî hazretleri, yola çıkmış, merakla kendisini bekliyor.

KoÅŸup, hürmetle öptü elini.

Büyük Velî;
- Bizi korkuttun, buyurdu. Tehlikeli yerlerde hiç yatıp da uyunur mu evlâdım?

HASTALIKTA ŞİFA VARDIR

Bu zât, hasta bir genci evinde ziyaret edip;
- Hastalıkta ÅŸifâ vardır, buyurdu

Delikanlı anlamadı.
- Nasıl ÅŸifâ efendim?

- Åžöyle ki, hasta, hastalığından dolayı ÅŸikâyet etmez ve sabrederse, günahları affolur evlâdım. Ayrıca çok da sevap kazanır.

Åžöyle devam etti:
- Hem hastanın kalbi kırık olur, duâları makbuldür. Hasta, günah iÅŸlemeyi düÅŸünemez. Åžifâ vermesi için Allaha yalvarır. Ayrıca hasta, ölümü daha çok hâtırlar, âhireti düÅŸünür, günahlarına tövbe eder. Bu yüzden Allaha daha yakın hisseder kendini.

Åžöyle bitirdi:
- Bütün bunlar ÅŸifâdır iÅŸte. Mânevî ÅŸifâ yâni.