Mısır'da yetiÅŸen Velîlerden Ebül Hayr el Aktâ hazretleri, çocukları çok sever, ilgilenirdi onlarla.
Bir gün oynayan çocukları gördü sokakta.
Ancak bir tânesi köÅŸeye çekilmiÅŸ, seyrediyordu sadece.

Yanına gidip sordu:
- Sen niçin oynamıyorsun evlâdım?
- Ben oynamak istemiyorum.

- Niçin yavrum? Kalk, sen de katıl oyuna.
- Hayır amca, oynamayacağım.
- Neden ama?

Çocuk, vakûrâne bir edâ ile;
- Biz oyun için yaratılmadık ki, dedi.

Bu söz, çok hoÅŸuna gitti mübarek zatın.
- Peki, ne için yaratıldık yavrum?

- Rabbimize ibâdet etmek için.
- Evlâdım, sen henüz çocuksun. Günahın da yok. Åžimdi oyna, büyüyünce ibâdet edersin.

- Ä°yi ama, babam ocağı yakarken, kalın odunları, "ince çırpılar"la tutuÅŸturuyor. Ben, Cehennemde yanan ince çırpılardan olmak istemiyorum.

Mübarek zat, araÅŸtırdı bu çocuÄŸu.
"Seyyit"lerden olduÄŸunu öÄŸrendi sonunda.

UMUMÄ° AF GÜNLERÄ°

Bu zat, bir kandil gününde sevdiÄŸi bir gence;
- Bu günler, "umûmi af günleri"dir, buyurdu.

Delikanlı anlamadı:
- Nasıl yâni efendim?

- Hani hükümetler, zaman zaman "genel af" çıkarıp, suçluları affederler ya.
- Evet efendim.

- Ä°ÅŸte Allahü teâlâ da sevdiÄŸi kullarının birikmiÅŸ günahlarını bağışlamak için "umûmi af" îlân ediyor böyle mübarek günlerde. Fakat bir ÅŸartla.

- O ÅŸart nedir efendim?
- Ä°nanmak. Yeter ki o gecenin "mübarek gece" olduÄŸuna inanalım ve ümitli olalım.

- Ä°nanmayan istifâde edemez mi hocam?
- Hayır. Büyüklerimiz; "Ä°nkâr eden, mahrum kalır" buyurmuÅŸlardır.