Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin sevdiklerinden Abdullah-ı Hâcendî, bu büyük Velî'yi tanımasını şöyle anlatıyor:

Ben gençliğimde; "Bir mürşidim olsa da, kendisine hizmet etsem" diyordum.
Bu arzum dayanılmaz hâl alınca, "Hakîm-i Tirmizî" hazretlerinin kabrine varıp, bu zâtın rûhundan yardım istedim.

Sonra uyku bastırdı beni.
Uyuyup, nurani "iki kişi" göründü rüyâda.

Bir tânesi, bana bakıp;
- Ben, Hakîm-i Tirmizî'yim, bu zât da Hızır aleyhisselâmdır, dedi. Sen, bir "mürşid" arıyorsun. Ama buralarda bulamazsın.

- Nerede bulurum efendim? dedim.
- Oniki sene sonra, Kasr-ı ârifân'a git. Orada "Behâeddîn-i Buhârî" adında bir Evliyâ gelecek ki, senin mürşidin o olacak, dedi.

Uyanıp, o mürşidi beklemeye başladım.
Birkaç sene sonra, iki kişiye rastladım ki, tasavvuftan konuşuyor ve; "İnsan, mürşitsiz olmaz" diyorlardı.

Yanlarına sokulup;
- Ben de mürşit arıyorum. Bana yardımcı olur musunuz? dedim.
- Falan köyde bir mürşit var, dediler.

O köye gidip, buldum o Velîyi.
Ama hiç ilgi göstermedi bana.

"Niçin bana iltifat etmiyor? diye düşünürken, bana bakıp;
- Çünkü senin nasîbin, Buhâra'da gelecek olan Behâeddîn-i Buhârî hazretleridir, dedi.

Nihayet "oniki sene" geçmişti ki, Buhâra'ya gidip, o "büyük Velî"nin huzuruna girdim.

Beni görünce, tebessüm edip;
- Hoş geldin, ey Abdullah Hâcendî! Oniki senenin bitmesine daha üç gün var, sen biraz erken geldin, buyurdu.

Daha ilk sohbette, "dünya sevgisi"ni çekip aldı kalbimden.
Sonra da açıldı kalb gözlerim.