BaÄŸdat Evliyasından Da'lec bin Ahmed hazretleri zamanında biri vardı ki, seyyitleri üzüyordu.

Bu evlâd-ı Resûl kiÅŸiler, bu zâta gelip;
- Efendim, filân kiÅŸi bizi çok üzüyor! dediler.

Mübarek zat, bir müddet önüne baktı.
Sonra başını kaldırıp;
- Rahat olun, buyurdu. O artık size zarar yapamayacak!

Bunun üzerine sevinçle ayrıldılar.
Ä°ÅŸte ne olduysa ondan sonra oldu.

O gece, evi başına yıkıldı o adamın.
Zor kurtardı canını.

Ancak bu hâdise düÅŸündürdü kendisini.
"Bu, bana bir îkaz-ı ilâhîdir" dedi.
Ve tövbe edip, bir daha incitmedi kimseyi

ALLAH KÄ°MLERÄ° SEVER?

Bir gün de bazı gençler bu zâta gelerek:
- Efendim, Allahın bir kulunu sevdiği nasıl anlaşılır? diye sordular.

Cevaben;
- İki şeyle anlaşılır, buyurdu.

- Onlar nedir efendim?
- Birincisi, Allahü teâlâ ona ayıplarını gösterir. Yâni bir kimsede, kendi ayıp ve kusurlarını görme hassası artıyorsa, bu hâli, Allahü teâlânın onu sevdiÄŸini gösterir, buyurdu.

Ve ekledi:
- EÄŸer kendi kusurunu görmeyip, baÅŸkalarının kusurlarını görüyorsa, Allahü teâlâ onu sevmiyor demektir.

Sordular:
- SevdiÄŸinin ikinci alâmeti nedir efendim?
- Ä°kincisi, ona dert ve belâ verir.

- SevdiÄŸi kuluna mı dert belâ verir efendim?
- Evet. GörünüÅŸte dert ve belâ ise de, aslında "Rahmet" olur onun için. Zira o belâlara sabredince, Allahü teâlâ günahlarını affeder. Böylece günahları biter ve âhirete günahsız gider.

Åžöyle bitirdi:
- Unutmayın, her ÅŸey, netîcesine göre deÄŸerlendirilir.