Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin genç bir talebesi vardı ki, bu zâtı çok seviyordu.

Büyük Velî, bu talebesine;
- Her zaman beni yâd et, hâtırından çıkarma, buyurmuÅŸtu.

O talebe ÅŸöyle anlatıyor:
Bu emirle hocam unutmamaya çalışırdım.

Bir sene, babamla Hac yoluna çıkmış ve Hirat'a ulaÅŸmıştık.
Orada iken bir ara unuttum hocamı.

Unutmamla birlikte, bendeki bütün güzel haller ve mânevî hasletler gitti.
Kendimi, kupkuru bir odun gibi hissettim.
Ne aşk kalmıştı ne de muhabbet.

Babam farkına varıp;
- Ä°stersen seni baÅŸka bir Velî'ye götüreyim, dedi.
- Hayır, bu hâl benim kusurumdan oldu, dedim.

- Ne kusuru oÄŸlum?
- Ben hocamdan gâfil oldum. Bu yüzden bunlar oldu.

Haccı eda edip dönünce, hocamın huzûruna vardım.

Beni görür görmez;
- Ey oÄŸlum! Hirat'ta beni unuttuÄŸun için üzülme. Çünkü biz kasıtsız yapılan kusurları görmeyiz. Ama dostu unutmak, dostluÄŸa sığar mı evladım? Seven, sevdiÄŸini unutur mu? buyurdu.

Ve ekledi:
- O Velî'ye gitseydin, hiç faydası olmazdı. Çünkü sen, bu menba'dan feyz alıyorsun. Benim talebelerim, sanki benim oÄŸlumdur. BaÅŸkasının, onlara tasarruf haddi yoktur.

ALTMIÅž YAÅžINI DOLDURAN

Bir gün, sevdiklerinden biri;
- Efendim, ben ÅŸehit olmayı çok istiyorum, dedi. Acabâ nasîb olur mu?

Cevâben;
- Üzülme, buyurdu. Namazını kılan ve altmış yaşını geçen bir müslüman, ÅŸehit olarak ölür.

- Ya hanımlar efendim?
- Hanımlar için yaÅŸ haddi yoktur. Namazını kılan, tesettür eden ve iffetini koruyan bir hanım, hangi yaÅŸta ölürse ölsün, ÅŸehittir.