Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin bir talebesi anlatıyor:

Nesef'te, biriyle münâkaÅŸa etmiÅŸ ve kalbini incitmiÅŸtim o müslümanın.
Ayrıca özür de dilememiÅŸtim.

Oradan ayrılıp hocamın huzûruna girdim.
Fakat hocam yüzüme bakmıyor, hiç iltifat etmiyordu.

Sebebini Anlayamadım.
Araya sevdiği talebeden bazısını koydum.
Fayda etmedi.
Çok üzülüyordum.

Sonunda dayanamayıp;
- Hocam, farkında olmadan bir hatâm olduysa özür dilerim, dedim.

Bana bakıp sordu:
- Nesef'te, bir müslümanla münakaÅŸa edip, kaba sözler söyledin. Üstelik özür de dilemedin, deÄŸil mi?

Başımı önüme eÄŸip;
- Evet efendim, dedim.

- Bir mümini incitmenin, "Kâbe'yi yıkmak"tan daha büyük günah olduÄŸunu bilmiyor musun oÄŸlum? Ondan özür dileyip, helâllık almadıkça, bizim sohbetimize gelme! buyurdu.

- BaÅŸüstüne hocam, derhal gidip özür dileyeceÄŸim, dedim.
Ve sür'atle gidip buldum o kimseyi.

Özür dileyip helâllık aldım.
Bunu hocama söyleyince affettiler beni.
Ondan sonra sohbetlerine dahil olabildim.

HESABINI VERECEKSÄ°N

Bu zat, bir gün içki içen bir genç gördü sokakta.
Acıyıp yanına çağırdı onu.

Genç adam koÅŸarak geldi ve;
- Buyur baba! dedi hürmetle.

- Evlâdım, Allahü teâlâ hadîs-i kudsîde; "Hangi ameli yaparsan yap, bir gün hesabını vereceksin" buyuruyor, dedi.

Delikanlı kızardı, bozardı.
Ve bir "Aaah!" deyip yıkıldı yere.

Ayıldığında nefret ediyordu içkiden.
O günden sonra bir daha koymadı aÄŸzına.