Hazret-i Osmân radıyallahü anh, bir akÅŸam halîfe "hazret-i Ömer"i "adıyallahü anh" ziyâret için makamına gidip selâm verdi.

Ancak halife, gec aldı selâmını.
Hazret-i Osmân sebebini sorunca, îzah etti:

- Yâ Osmân. Sen girip selâm verdiÄŸin anda, ben devlet iÅŸiyle uÄŸraşıyordum. Önümde devletin kandili yanıyordu. Acele bitirip onu söndürdüm. Åžahsî kandilimi yakıp cevap verdim. Bu arada biraz gecikti, ne olur hakkını helâl et! dedi.

Hazret-i Osmân;
- Helâl olsun, sen de helâl et, dedi.
Ve sevgiyle kucaklaşıp, sohbet ettiler uzun müddet.

ŞİKÂYETE GELMÄ°ÅžTÄ°, AMA...

Bir gün de, bir müslüman hanımına kızıp, geldi Hazret-i Ömer'in kapısına.
Åžikâyet edecekti onu Halîfeye.

Lâkin tam kapıyı çalacaktı ki, içerden bir kadın sesi iÅŸitti.
Hazret-i Ömer'in hanımı bağırıp çağırıyor, Halîfe ise sükût ediyordu.

O hazret-i Ömer ki, öfkelendiÄŸinde vücudunun kılları cübbesinden dışarı fırlar, gadabına, meÅŸhur kumandanlar bile dayanamazdı.

Kafası karıştı adamın.
Åžikâyetten vazgeçip geri döndü.

Ama hazret-i Ömer;
- Ey müslüman! Niçin gelmiÅŸtin? diye seslendi arkasından.

Söylemek istemediyse de Halîfenin ısrarıyla mecbur kalıp;
- Hanımımdan ÅŸikâyet edecektim, dedi.

Hazret-i Ömer buyurdu ki:
- Hanımların, beyleri üzerimde hakları çoktur. Hizmetimizi yapar, çocuklarımıza bakar, evimizi beklerler. Biz de onların kusûrlarını affetmeliyiz. Hem sonra müslüman bir hanım "Cennet nîmeti"dir. Hiç üzmek olur mu?

Adam Halîfeye minnetle bakıp;
- Öyleyse ben de affettim hanımımı. Onu hiç üzmeyeceÄŸim, dedi.