Behâeddîn-i Buhârî hazretlerinin talebelerinden Emîr Burhâneddîn ÅŸöyle anlatıyor:

Bir gün, Hocamız bize teÅŸrif etmiÅŸti.
BaÅŸ baÅŸa sohbet ediyorduk.

Mevlânâ Ârif diye bir arkadaşımdan bahsettim kendilerine.
Çoktandır görmediÄŸimi arzettim.

- Onu görmeyi çok mu istiyorsun? buyurdu.
- Evet efendim, çok istiyorum, dedim.

Ancak o, uzak bir diyarda yaşıyordu.

Beni üzüntülü görünce kalkıp bahçeye çıktı ve;
- Ey Mevlânâ Ârif, acele Buhâra'ya gel! diye seslendi.

Sonra yanıma gelip;
- Sesimi işitti, inşallah yarın gelir, buyurdu.

Ertesi gün sabah erkenden çıkıp geldi hakîkaten.
Kalkıp sarıldım kendisine.
- Nasıl böyle çabuk gelebildin? diye sordum.

Dedi ki:
- Dün, bu saatlerde evimde oturuyordum ki, bir ara Hocamızın sesini duydum. Ä°smimle çağırarak, "Buhâra'ya gel!" diyordu bana. Ben de bu sabah yola çıktım. Bir anda burada buldum kendimi.

AMA BÄ°R ÅžARTLA

Bir gün sevdiÄŸi bir gence;
- Emr-i mâruf yapan bir kiÅŸi, bu vazîfede Peygamberlere ortak olmuÅŸ olur, buyurdu. Ama bir ÅŸartla.

Delikanlı merak etti:
- O ÅŸart nedir efendim?
- Ä°hlâsla yapmaktır. Yâni sırf "Allah için". Dünyalık bir menfaat için olursa, hiç kıymeti yoktur.

Ve ekledi:
- Sabahları bu niyetle evinden çıkan bir müslümana, melekler gıbta ederler. Hatta gidip kanatlarını o mücahidin ayakları altına gerer ve; "O mücahit, kanadımıza bassın da biz de ÅŸereflenelim" derler.