Câfer bin Muhammed "radıyallahü anh" anlatıyor:

Efendimiz "aleyhisselam" bir gün hasta olmuÅŸlardı.

Cebrâil aleyhisselâm ziyaretine gelip;
- Nasılsın yâ Resûlallah? diye sordu.

Efendimiz;
- Biraz rahatsızım, buyurdular.

Melek, getirdiÄŸi meyveleri çıkarıp arzetti.
Efendimiz "aleyhisselam" meyveleri eline alır almaz zikre başladılar:
Allah, Allah, Allah!...

Zikir sesleri rahatça duyuluyordu.

SÂKÄ°N OL YÂ UHUD!

Enes bin Mâlik "radıyallahü anh" anlatıyor:
Bir gün, Efendimiz "aleyhisselam" Uhud dağına çıkmıştı.

Yanlarında Ebû Bekir, Osmân ve Alî de vardı "radıyallahü anhüm".
Dağ sallanmaya başladı birden.

Efendimiz;
- Sâkin ol yâ Uhud! Üzerinde bir Peygamber, bir Sıddîk, iki de Åžehîd var! diye seslendiler.
Sallanma ânında durdu.

BU GELEN, O Ä°DÄ°

Yine Efendimiz "aleyhisselam" oniki yaÅŸlarında iken Ebû Tâlip'le sefere çıkmışlardı.
Busrâ denen yerde konakladılar.

Burada, Bahîra adında bir râhip vardı ki, semâvî kitaplardan "âhir zaman Peygamberi"nin alâmetlerini ve bir gün buradan geçeceÄŸini öÄŸrenmiÅŸ, teÅŸrifini bekliyordu.

Çok kervanlar görmüÅŸse de, hiçbirinde bu alâmetleri görememiÅŸti.
Nihayet bir gün ufukta bir kervan göründü.

Evet, bu, beklediği kervandı.
Çünkü bir "bulut", kervanı tâkib ediyor, taÅŸlar, kervandaki birine selâm veriyor, aÄŸaçlar, Ona doÄŸru eÄŸiliyordu.

Evet, bu gelen, O idi.
Âhir zaman Nebîsi geliyordu.
"sallallahü aleyhi ve sellem".