Efendimiz aleyhissalatü vesselâm, eshabının yanına gelseydi, oturan sahabiler aleyhimürrıdvan ayaÄŸa kalkmazlardı.
Çünkü kalkmalarını istemezdi.
Ayrıca, baÅŸ köÅŸeye geçip oturmaz, boÅŸ gördüÄŸü bir yere otururdu.

Enes bin Malik radıyallahü teâlâ anh diyor ki:
- Resulullaha on sene hizmet ettim. Bu on sene içinde Onun bana hizmeti, benim Ona hizmetimden daha çoktur.

Yine o anlatıyor:
Her sabah namazından sonra, nur yüzünü eshaba döndürüp sorardı:
- Hasta bir kardeşimiz var mı?

Varsa, birkaç sahabi ile ziyaretine giderdi.
Yoksa, sorardı yine:
- Cenazesi olan var mı?

Var denirse, yardımına giderdi.
Yoksa, tekrar sorardı:
- Bu gece, rüya gören var mı?

Varsa, tabir ederdi.

HAREKETÄ°N NE ÇÄ°RKÄ°NDÄ°R

Yine o anlatıyor:
Resulullah Efendimiz, bir gün gazilere ganimet dağıtıyordu ki, cahil bir köylü geldi ve Efendimizin yakasına yapışıp;
- Yüklet benim deveme de. Nasılsa ÅŸahsi malından vermiyorsun, deyiverdi.

Efendimiz üzülüp;
- Senin ÅŸu hareketin ne çirkindir. Karşılığında ne yaparım dersin? buyurdular.

Köylü büktü boynunu:
- Affedersin. Çünkü sen, kötülüÄŸe iyilik edersin.

Efendimiz gülümseyip;
- Ganimetten buna da birÅŸeyler verin! buyurdular.

HABÄ°BÄ°NÄ°N HÜRMETÄ°NE

Yine o naklediyor:
Ensardan bir genç vefat etmiÅŸti.
Peygamberimizle taziyeye gittik.

Gencin cenazesi henüz defnedilmemiÅŸ, kenarda duruyordu.
Gözü yaÅŸlı annesi Efendimizi görünce;
- Yâ Rabbî, Habibinin hürmetine oÄŸlumu bana geri ver! diye yalvardı.

Duası anında kabul oldu.
Delikanlı açtı gözlerini.
Hatta oturup birlikte yemek yedik.