Efendimiz aleyhissalatü vesselâm, eshabının yanına gelseydi, oturan sahabiler aleyhimürrıdvan ayağa kalkmazlardı.
Çünkü kalkmalarını istemezdi.
Ayrıca, baş köşeye geçip oturmaz, boş gördüğü bir yere otururdu.

Enes bin Malik radıyallahü teâlâ anh diyor ki:
- Resulullaha on sene hizmet ettim. Bu on sene içinde Onun bana hizmeti, benim Ona hizmetimden daha çoktur.

Yine o anlatıyor:
Her sabah namazından sonra, nur yüzünü eshaba döndürüp sorardı:
- Hasta bir kardeşimiz var mı?

Varsa, birkaç sahabi ile ziyaretine giderdi.
Yoksa, sorardı yine:
- Cenazesi olan var mı?

Var denirse, yardımına giderdi.
Yoksa, tekrar sorardı:
- Bu gece, rüya gören var mı?

Varsa, tabir ederdi.

HAREKETİN NE ÇİRKİNDİR

Yine o anlatıyor:
Resulullah Efendimiz, bir gün gazilere ganimet dağıtıyordu ki, cahil bir köylü geldi ve Efendimizin yakasına yapışıp;
- Yüklet benim deveme de. Nasılsa şahsi malından vermiyorsun, deyiverdi.

Efendimiz üzülüp;
- Senin şu hareketin ne çirkindir. Karşılığında ne yaparım dersin? buyurdular.

Köylü büktü boynunu:
- Affedersin. Çünkü sen, kötülüğe iyilik edersin.

Efendimiz gülümseyip;
- Ganimetten buna da birşeyler verin! buyurdular.

HABİBİNİN HÜRMETİNE

Yine o naklediyor:
Ensardan bir genç vefat etmişti.
Peygamberimizle taziyeye gittik.

Gencin cenazesi henüz defnedilmemiş, kenarda duruyordu.
Gözü yaşlı annesi Efendimizi görünce;
- Yâ Rabbî, Habibinin hürmetine oğlumu bana geri ver! diye yalvardı.

Duası anında kabul oldu.
Delikanlı açtı gözlerini.
Hatta oturup birlikte yemek yedik.