Abdülaziz Dehlevi hazretleri rahime-hullahü teâlâ bir gün sevdiklerine;
- Öfke, aklı örter, buyurur.

Ve bir menkıbe anlatır.
Hadise ÅŸöyle:

Hükümdar Me'mun, akÅŸam eve gelir.
Emreder hizmetçiye:
- Bana yemek getir!

Hizmetçi:
- BaÅŸ üstüne efendim! der.
Ve emri ifa eder.

Daha doÄŸrusu edemez.
İnsanlık işte.
Çorbayı getirirken ayağı kayar.
Devirir sıcak çorbayı.
Hem de Sultanın üzerine.

Hükümdar fena hiddetlenir.
Hizmetçiye bağırır, çağırır.
Hatta dövmek için fırlar ayaÄŸa.

Ama dövemez.
Çünkü hizmetçi buna meydan vermez.

Åžöyle ki;
O, hiddetle ayağa kalkınca;
- Bir dakika sultanım! der. Acele etmeyin. Dinin emri üzere amel edin.

Hükümdar duraklar:
Ä°ndirir elini.

Hizmetçi arzeder:
- Bakın efendim, Hak teâlâ; "Takva sahibi kullar, öfkelenmezler" buyuruyor.

Sultan biraz teskin olur.
- Peki! Ben de öfkelenmiyorum, der.

Geçer, oturur hemen.
Vazgeçer dövmekten.

Hizmetçi devam eder:
- Sultanım! Âyetin devamı var.

- Söyle nedir?
- Allahü teâlâ; "Onlar, kusurları affederler" buyuruyor.

Hükümdar az daha yumuÅŸar.
Öfkesini yener ve;
- Peki öyleyse, ben de seni affettim, der.

Ancak hizmetçi çok akıllıdır.
Devam eder konuÅŸmaya:

- Sultanım! İş bitmedi.
- Daha ne var?

- Hak teâlâ ayrıca; "Biz, ihsan edenleri çok severiz" buyuruyor.
Sultan baÅŸlar gülmeye.
Huzur dolmuÅŸtur içine.

Bir kese altın getirtir.
Verir hizmetçisine.