Abdülaziz Dehlevi hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün, sevdiklerine;
- MünakaÅŸa zararlıdır, buyurdu.

Ve şunu anlattı:
Vaktiyle bir genç medreseye gider.
Gece gündüz çalışır.
Ama ilerleyemez.

Hocası, sorar bu gence:
- Evlat! Çok çalışıyorsun. Ama ilerliyemiyorsun deÄŸil mi?
- Evet hocam.

- Sebebini biliyor musun?
- Hayır efendim, bilmiyorum.

- Dinle öyleyse. Sen buraya gelirken, yolda biriyle münakaÅŸa edip, kalbini incittin. Halbuki, kalb kırana feyiz gelmez.

- Peki ne yapayım hocam?
- Gidip af dileyeceksin. Affederse, ilerlersin.

Genç;
- BaÅŸ üstüne hocam! der.
Gider, adamla helallaşır.
Birkaç günde, yüksek derecelere ulaşır.

TAÅž KOYARDI AÄžZINA

Sonra şunu anlattı:
Bir gün Resulullah "aleyhissalatü vesselâm" ile hazret-i Ebu Bekir "radıyallahü teâlâ anh", birlikte iken yanlarına biri gelir.

Ama hayasızın tekidir.
Resulullaha hakaret eder.

Peygamberimiz sabreder.
Hazret-i Ebu Bekir de önce susar.

Ama sonra sinirlenip;
- Ey hayasız! Utanmıyor musun? Allahın Resulüne hakaret ediyorsun, der.
İşte o zaman Resulullah ayrılır oradan.
Hazret-i Sıddık üzülür yaptığına.

KoÅŸup gider Resulün yanına:
- Niçin ayrıldınız yâ Resulallah?

Buyurur ki:
- Ey kardeÅŸim! O bize hakaret ederken, melekler bizimleydi. Ve ona, "Sen öylesin!" derlerdi. Ama sen sinirlenip cevap verince, melekler gitti. Åžeytan geldi yerine.

Hazret-i Sıddık çok üzülür buna.
Ve lüzumsuz konuÅŸmamak için,
Taş koyardı ağzına.