Kudüste medfun olan
İbrahim bin Ali hazretleri
"rahime-hullahü teâlâ",

bir gün sevdiklerine;
- Kardeşlerim, örnek insan olmaya bakın, buyurdu.

Sordular:
- Örnek insan kimdir efendim?
- Eshab-ı kiramdır, İslâm âlimleridir. Onlar gibi olmaya çalışın. En kötü kimse, insanlara göre şekillenen kişidir, buyurdu.

Ve izah etti:
- Şöyle ki, bu gibiler, insanlara göre tavır alır, Allahın rızasını düşünmezler de insanların rızasını düşünürler. Halbuki müslüman, her yerde müslümandır. Altın, her yerde altın olduğu gibi.

Ve sordu onlara:
- Altın, kâfirin elinde de altındır, müslümanın elinde de, öyle değil mi?

- Evet efendim.
- İşte müslüman da Hava ve Su gibidir. Onsuz yaşanmaz.

Şöyle devam etti:
- Müslüman sevilir. Hatta âşık olunur ona. Çünkü onun maksadı dünya değil, Ahiret'tir. Ahirete döndürmüştür yüzünü. O, müslüman olanlardan herkesi sever. Yalnız bir kimseyi sevmez.

Merak ettiler:
- Kimi sevmez efendim?
- Kendisini. Kendini sevmediği içindir ki herkes onu çok sever.

BİLMEK, YAPMAK İÇİNDİR

Bir gün de sohbetinde;
- Cenâb-ı Hak bizleri boş lafdan kurtarıp, hayırlı işler yapmayı nasib eylesin, buyurdu.

Ve ekledi:
- Bu dünya ahiretin tarlasıdır kardeşlerim. Burada tohum ekmeliyiz. Tohumdan maksat, iyi iş ve ibadettir. Burada Hayırlı iş yapılırsa, yarın mükâfatına kavuşulur. Ancak bir şartla.

Sordular:
- O hangi şart efendim?
- Usulüne uygun yapmak. Yani ibadetleri emredildiği gibi yapmalıyız. Onun için de bilmemiz lazım. Bilmeden ve bildiklerini yapmadan Müslümanlık olmaz.