Ebu Türab NahÅŸebi hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ evinin bitiÅŸiÄŸinde bir kadınla oÄŸlu yaşıyordu.

OÄŸlu her gün içiyor, sarhoÅŸ dolaşıyordu.
Mahalle halkı ÅŸikâyetçiydi ondan.

Bir gün toplanıp, kapıyı yumrukladılar.
Annesi çıktı kapıya:

- Buyurun, ne istiyorsunuz?
- Mahallemizde sarhoÅŸ istemiyoruz. Derhal çıkıp gidin!

- OÄŸlum ağır hasta. Ä°çerde yatıyor.
- Biz anlamayız. Çıkıp gidin hemen!

- Belki tövbe eder. Belki de ölür. Biraz mühlet verin.
- Hayır, olmaz!
- Söz veriyorum. EÄŸer tövbe etmez veya ölmezse, o zaman çıkar gideriz.

Ebu Türab hazretleri, bu konuÅŸmaları duyup, kadının yanına geldi:
- OÄŸlunu görebilir miyim bacım?
- Tabii efendim, buyurun.

Genç, bu zatı görünce, aÄŸlayarak;
- Yâ Rabbî! Ne kerimsin ki, benim gibi bir âsinin duasını kabul ettin, dedi.

Büyük Velî sordu:
- Ne dua etmiştin evladım?
- Ölmeden sizi görüp, yanınızda tövbe etmek istemiÅŸtim efendim. Elhamdülillah sizi gördüm. Ama tövbem kabul olur mu ki?

- Tabii kabul olur evladım. Allah tövbeleri kabul edicidir.
Genç sevindi ve aÄŸlayarak tövbe etti.

Ebu Türab hazretleri çıkınca;
- AnneciÄŸim, beni yere indir, dedi.

Sonra yüzünü gözünü topraÄŸa sürerek;
- Yâ Rabbî! Ebu Türab hazretlerinin hürmetine beni affet! diye yalvardı.

PiÅŸmanlık ateÅŸiyle yüreÄŸi kavruluyor, gözyaÅŸları topraÄŸa akıyordu.
Bu halde vefat etti.

O gece, Resulullah Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm", bu Velînin rüyasına girip;
- Yâ Eba Türab! Dün senin yanında tövbe eden genç, bu gece vefat etti. Onun tövbesi kabul olundu ve Velî kullardan oldu. O gencin cenaze hizmetlerini ifa et. Namazını kıl. Her kim onun cenazesinde bulunursa, Allahü teâlâ onu affedip, dualarını kabul edecektir, buyurdular.