Abdülkadir-i Geylani hazretleri kuddise sirruh, çocukken tarlada öküzün kuyruÄŸundan tutunmuÅŸ gidiyordu ki, hayvan dile gelip;
- Ey Abdülkadir! Sen bunun için yaratılmadın! diye seslendi.

Korktu ve koÅŸarak eve geldi.
- AnneciÄŸim! Ä°zin verirsen, BaÄŸdata gideceÄŸim.

- Neden oÄŸlum?
- Ä°lim tahsil edeceÄŸim.

Annesi;
- Çok iyi olur, dedi.

Ve koltuğunun altına "kırk altın" dikip;
- Haydi yolun açık olsun, dedi. Allaha emanet ol ve sakın yalan söyleme!

Abdülkadir;
- Peki anneciğim, deyip katıldı bir kervana.

Az sonra eÅŸkıyalar kestiler önlerini.
Ve kervanda kimin nesi varsa gasbettiler.

Sıra Abdülkadire gelince eÅŸkıya sordu:
- Senin neyin var çocuk?
- Kırk altınım var.

- Ya, nerde peki?
- Koltuğumun altında dikili.

Adam koÅŸtu reislerine:
- Reis! Bir çocuk, kırk altını olduÄŸunu söylüyor.

Reis gelip, sordu merakla:
- Ey çocuk, kırk altının varmış, doÄŸru mu?
- Evet efendim, doÄŸru.

- Nerde peki?
- Koltuğumun altında dikili.

SöylediÄŸi yeri söküp, altınları buldular.
Reis sordu:

- Çocuk, niçin doÄŸruyu söyledin? Demeseydin, biz bulamazdık.
- Anneme söz vermiÅŸtim efendim.

- Ne söz vermiÅŸtin?
- Hiç yalan söylemeyeceÄŸim, diye.

- İyi ama, kaybettin altınları.
- Olsun efendim. Birkaç altın için anneme verdiÄŸim sözden dönmeye deÄŸer mi?

Reis başladı ağlamaya.
- Eyvaah! Ben de Rabbime söz vermiÅŸtim. Ona kulluk yapacaktım. Ama bunca yıldır eÅŸkıyalık yaptım, dedi.

Oracıkta tövbe etti.
Adamları da onu görüp tövbe ettiler.
Aldıkları malları iade edip, eşkıyalığı terkettiler.