Harun ReÅŸid, Behlül Dânâ hazretlerini rahime-hullahü teâlâ çok sever, nasihatlarından hoÅŸlanırdı.

Bir gün yolda görünce;
- El Behlül! Nicedir seninle görüÅŸmek istiyordum, dedi.

O ise hiç oralı olmadı:
- Ben hiç istemiyordum.

Harun Reşid kızmadı bu cevaba.
- Nasihatına muhtacım, dedi.

Konuştukları yer, "saray" ile "kabristan" arasıydı.

Ona bu ikisini gösterip;
- Bir ÅŸu sarayına bak, bir de kabristana, dedi. Bundan ibret almayan, baÅŸka neden alır ki. Yarın Allahın huzuruna çıkacak ve hesaba çekileceksin. Cevabın hazır mı?

Harun Reşid, ağlıyarak ayrıldı oradan.

HER KOYUN KENDÄ° BACAÄžINDAN

Behlül Dânâ hazretleri, kimin yanlışını görse, ikaz ederdi.
Bazıları rahatsız olup, koştular Halifeye:
- Behlülden ÅŸikâyetçiyiz.

- Neden?
- Ä°ÅŸimize karışıyor. Lütfen söyleyin, karışmasın bize.

Harun ReÅŸid, Onu çağırıp;
- Ey Behlül, halk senden ÅŸikâyetçi, dedi.

- Neden ÅŸikâyetçiler?
- İşlerine karışıyormuşsun. Bırak, ne yaparlarsa yapsınlar. Her koyun, kendi bacağından asılır.

Behlül Dânâ, cevap vermedi.
Gidip, birkaç koyun kesti.
Ve herbirini, bir sokağın başına astı.

Ä°nsanlar güldüler.
- Ne olacak deli iÅŸte! dediler.

Lakin birkaç gün sonra, etler kokmaya baÅŸlayınca, yine Halifeye koÅŸup;
- Behlüle bir ÅŸey söyle, dediler.

- Yine ne var?
- Pis kokudan bizar olduk.

Harun ReÅŸid Onu çağırıp;
- Ey Behlül, mahalleli senden yine ÅŸikâyetçi, dedi.
- Nedir ÅŸikâyetleri?

- Astığın koyunlar kokmuş da...
- Ben, senin dediğini yaptım.

- Ne yaptın?
- Her koyunu, kendi bacağından astım.