Ä°brahim Havvas hazretleri rahime-hullahü teâlâ, Cüneyd-i BaÄŸdadi hazretlerinin talebesidir.
Bir gün, birlikte Hac yoluna çıktılar.

Çıkmadan, üstadı sordu:
- Ä°brahim! Yol boyunca, birimizin emir olması lazım. Sünnettir. Hangimiz emir olsun?
- Siz olun efendim.

- Ama itiraz istemem.
- EstaÄŸfirullah hocam, ne haddime.

- Emir ben isem, sen bana uyacaksın, tamam mı?
- Tamam efendim.

Ve yola çıkarlar.
Bir müddet sonra yorulur, bir kuyu başında mola verirler.

Üstadı, Ä°brahim Havvasa;
- Sen ÅŸu gölgede otur bakayım, der.

Ve kendisi kalkıp çalı çırpı toplar.
AteÅŸi yakar, kuyudan su çeker.

Ä°brahim Havvas çok üzülür:
- Efendim, ben de yardım etseydim.
- Hayır, sen orada otur.

Mecburen susar.
Ama içi içine sığmaz.
Çünkü bütün hizmetleri hocası yapmaktadır.

Yemeklerini yer, yola devam ederler.
Sonra bir yaÄŸmur baÅŸlar.
Hocası, paltosunu çıkarıp onun üzerine tutar.

Ä°brahim Havvas;
- Efendim siz ıslanıyorsunuz, der.
- Olsun, ben böyle istiyorum.

Yine susar.
Çünkü söz vermiÅŸtir.
Hem üstada ne denir?

Ama içinden; "KeÅŸke emir ben olsaydım" diye geçirir.
Haccı eda edip geri dönerler.

Hazret-i Cüneyd, bütün bunları izah için;
- Bak Ä°brahim, emir olmak böyledir iÅŸte. Ä°lerde sen de emir olursan, benim gibi yap! Her meÅŸakkate sen göÄŸüs ger. Her sıkıntıya sen katlan! buyurur.

Ve ekler:
- Unutma, idareci, hizmet gören deÄŸil, hizmet edendir. O, herkesten çok çalışır. Kızmaz, sinirlenmez. Maiyyetine yumuÅŸak davranır. Anladın mı evladım?
- Anladım efendim.