İbrahim Havvas hazretleri rahime-hullahü teâlâ, Cüneyd-i Bağdadi hazretlerinin talebesidir.
Bir gün, birlikte Hac yoluna çıktılar.

Çıkmadan, üstadı sordu:
- İbrahim! Yol boyunca, birimizin emir olması lazım. Sünnettir. Hangimiz emir olsun?
- Siz olun efendim.

- Ama itiraz istemem.
- Estağfirullah hocam, ne haddime.

- Emir ben isem, sen bana uyacaksın, tamam mı?
- Tamam efendim.

Ve yola çıkarlar.
Bir müddet sonra yorulur, bir kuyu başında mola verirler.

Üstadı, İbrahim Havvasa;
- Sen şu gölgede otur bakayım, der.

Ve kendisi kalkıp çalı çırpı toplar.
Ateşi yakar, kuyudan su çeker.

İbrahim Havvas çok üzülür:
- Efendim, ben de yardım etseydim.
- Hayır, sen orada otur.

Mecburen susar.
Ama içi içine sığmaz.
Çünkü bütün hizmetleri hocası yapmaktadır.

Yemeklerini yer, yola devam ederler.
Sonra bir yağmur başlar.
Hocası, paltosunu çıkarıp onun üzerine tutar.

İbrahim Havvas;
- Efendim siz ıslanıyorsunuz, der.
- Olsun, ben böyle istiyorum.

Yine susar.
Çünkü söz vermiştir.
Hem üstada ne denir?

Ama içinden; "Keşke emir ben olsaydım" diye geçirir.
Haccı eda edip geri dönerler.

Hazret-i Cüneyd, bütün bunları izah için;
- Bak İbrahim, emir olmak böyledir işte. İlerde sen de emir olursan, benim gibi yap! Her meşakkate sen göğüs ger. Her sıkıntıya sen katlan! buyurur.

Ve ekler:
- Unutma, idareci, hizmet gören değil, hizmet edendir. O, herkesten çok çalışır. Kızmaz, sinirlenmez. Maiyyetine yumuşak davranır. Anladın mı evladım?
- Anladım efendim.