Edirne Velilerinden Åžekmeti Mehmet Efendi rahime-hullahü teâlâ, bir yıl bir gurup talebesiyle hacca gider.

Yolda küçük bir kızcağız görür.
Üstü başı yırtık, periÅŸan vaziyette.

Çok fakir olduÄŸu bellidir halinden.
Yol kenarında ölmüÅŸ bir kuÅŸ görür.

Eğilir alır.
Belli ki rızık yapacaktır.

Yaklaşıp, şefkatle sorar:
- Evladım! Ne yapacaksın o kuşu?

Kız utanır, sıkılır.
Söylemek istemez niyetini.

Israr edince mecbur kalır;
- Efendim! der, biz iki kardeÅŸiz. Bir de annemiz var. Üç gündür açız üçümüz de. Babamız vefat etti. Hiç bir gelirimiz de yoktur.

Gözleri yaÅŸarır büyük zatın.
Döner yanındakilere;
- Geri dönüyoruz! Nasılsa nafile hacca gidiyorduk, buyurur.

Yol parasını verir kızcağıza.
- Al yavrum! buyurur, bu parayı annene götür. Bir müddet bununla geçinirsiniz.

Talebesine döner;
- Evlatlarım! Onlar bu halde iken, bizim hacca gitmemiz uygun olmaz, der. Onları sevindirmek, nafile hacdan daha sevaptır. Unutmayın, merhamet etmeyene merhamet olunmaz.

O BENÄ° GÖRÜYOR

Bu zat, bir kış günü Edirne pazarında dolaşırken, birinin hizmetçisini görür.
Sırtında tek bir gömleÄŸi vardır zavallının.
Titremektedir soÄŸuktan.

Usulca yaklaşır yanına;
- Evlat! Efendine söyle de, sana bir palto alsın! der.

Hizmetçinin cevabı ÅŸaşırtır mübareÄŸi:
- Lüzum yok. O beni, benden iyi biliyor. Hem görüyor bu halimi.

Mehmet Efendi fevkalade duygulanır.
Öyle ki, bayılıp yere düÅŸer bu sözün tesirinden.

Ayıldığında;
- Ey insanlar! Allahü teâlâya tevekkül etmeÄŸi, o hizmetçiden öÄŸreniniz! buyurur.