Hıdır Baba rahime-hullahü teâlâ, Edirnede yaÅŸamış Allah dostlarındandır.
Duası makbul bir kişidir.

Sevenlerinden biri, hanımına kızar bir gün, beddua eder.
Olacak bu ya, tutar bedduası.
Aynı gün, kadın hastalanır.

Ve ağırlaşır git gide.
Adam bin piÅŸmandır ama, ok yaydan çıkmıştır bir kere.

Kadın son nefeslerini vermektedir ki, yalvarır Hıdır Baba'ya.
- Efendim! Hanım ölüyor. Bir dua edin de iyileÅŸsin.

Büyük zat;
- Peki! der.
Ve açar ellerini, dua eder.

Adam üzgün halde döner eve.
Bakar ki, hanımı ayakta.

Sevinçle sorar:
- Hanım nasıl oldu? Anlatsana!

- Ben de bilmiyorum. Sen evden çıkınca, olduÄŸum yerde uyumuÅŸum. Rüyamda Hıdır Baba'yı gördüm.

Yanıma geldi ve;
- Kalk! dedi bana. Üzme kocanı!

Uyanıp kalktım.
Ä°ÅŸte bu kadar.

KOPMAYAN MEYVELER

O devirde bir kadın, bir meyve bahçesinin önünden geçerken durur birden.
Dikkatini çekmiÅŸtir meyveler.
Tamamı olgunlaÅŸmış, neredeyse düÅŸmek üzeredirler.

"Birkaç tane koparsam mı?" diye düÅŸünür.
Ve uyar şeytana, asılır bir dala.

Ama ne mümkün.
Bir türlü kopmaz meyveler.

O dalı bırakır, baÅŸkasını çeker.
Yine koparamaz.

O ağacı bırakır, başkasını dener.
Ama durum deÄŸiÅŸmez.

Kopmamak için sanki inad etmiÅŸtir meyveler.
Kadın şaşkındır.

O esnada biri gelir yanına.
- Bacım! der, hiç zahmet etme. Bu bahçe Hıdır Baba'ya aittir. Koparamazsın.

Kadıncağız mahcup halde uzaklaşır.