Ahmed Sarban Efendi rahime-hullahü teâlâ, Hayrabolu'da yetişen bir Allah dostudur.

Bir gün bazı sevdiklerine;
- Mütevazı olanı Allah da sever, kullar da. Ama kibirliyi kimse sevmez, buyurur.

Ve ekler:
- Bu gün iki müslüman bir ihtilafa düşse, herbiri, "Ben haklıyım!" diyor diğerine. Halbuki haklı olsa ne geçecek eline? Yakında ikisi de ölecek. Kimin haklı olduğu orada belli olacak.

ALIN YAZISI ANLAŞILIR MI?

Bir gün de, bu zata;
- Alın yazısı anlaşılır mı? diye sorarlar.

Cevabında;
- Evet, kim alın yazısını merak ediyorsa, yaptığı işlere baksın, buyurur. Herkesin gönlünde bir şey yatar. Kimi zengin olmak ister, kimi müdür, kimi de evliya. İşte kalbteki bu arzular, pusula gibi kullara yön verir. Bir suyun akış istikametinden, hangi noktada denize varacağı bellidir.

HUYSUZ KADIN

Bu zatın huysuz bir hanımı vardır.
Geçimsiz mi geçimsiz.

Ziyaret için gelenleri azarlar.
- Siz bu heriften ne bekliyorsunuz? der, kovalar.

Talebeleri üzülür;
- Hocamız, bu kadının derdini niye çekiyor? derler.

Büyük Velî buna vakıf olur ve;
- İyi huylu ile geçinmek kolay. Asıl hüner, huysuzlarla geçinmektir, buyurur.

Ve ekler:
- Huysuz hanımıyla iyi geçinen, çok sevap kazanır.

Vaktâ ki bu zat vefat eder.
O hanım, ancak o zaman anlar beyinin kıymetini.
Yaptıklarına bin pişmandır.

Başını, mezar taşına koyar;
- "Aah! Ben senin kıymetini nasıl da bilemedim" der.

Çok gözyaşı döker.
Ama nafile.