Hasan Sezai hazretleri rahime-hullahü teâlâ kibar ve sevimli bir zattır.
Edirne halkı, Efendi Baba derler Ona.

O devirde bir kadın kötü yola düşer.
Sonra pişman olup, evine çekilir.
Günahlarına ağlar, sızlar.

Ancak eski tanıdıkları rahat bırakmaz, tekrar o kötü yola çekmek için baskı yaparlar.
Kadın çaresizdir.
Gider, sığınır Hasan Sezai dergâhına.
Odacığında ibadetle meşgul olur.

Ama fitneciler boş durmaz.
Bu defa Hasan Sezai hazretleri hakkında çirkin iftiralar uydurur, etrafa yayarlar.
Daha da ileri gider, dergâh kapısına bir "geyik boynuzu" asarlar.

Büyük Velî önceleri sabreder.
Ama iş çığırından çıkınca, incinir mübarek.
Kırılır bunu yapanlara.

Eh, Allah dostlarıyla uğraşan iflah etmez.
Nitekim o incinir incinmez, bir "uyuz illeti" peydah olur Edirnede.

Ama enteresandır.
Hastalık, herkese gelmez.
Sırf iftiracılara musallat olur.
Bir de bunları dinleyip susturmayanlara.

Gün boyu kaşınıp dururlar.
Edirneli perişandır.
Çaresizdirler.

Büyük Velî yine acır bu zavallılara.
Bir gece, tebdil-i kıyafetle çıkar evden.
Girer bir kahvehaneye.
Herkes uyuz illetinden dert yanmaktadır.

Yanlarına sokulup;
- Bu illetin ilacı Hasan Sezai Efendide. Siz ona gidin! diye fısıldar.

Ertesi gün;
Dergâhın önü ana-baba günüdür.
Büyük Velî, kapıya astıkları o geyik boynuzundan kazıyıp, birer parça "toz" verir bunu yapanlara.

O toz, şifa olur onlara.
Ondan bir defa süren kurtulur bu dertten.

Netice mi?
Fitneciler insafa gelir.
Toplanıp huzuruna giderler.
Af dileyip, talebesi olmakla şereflenirler.