Hasan Sezai Efendi rahime-hullahü teâlâ, Edirnede medfun bir Velîdir.

Bir gün, sevdiÄŸi bir gence;
- Evlat! Bu gün insanlar, yalnız zahirlerini süslüyorlar. Sen öyle yapma. Cenâb-ı Hak kullarının mal ve mevkilerine deÄŸil, kalblerine bakar, buyurdu.

Delikanlı sordu:
- En kıymetli şey nedir efendim?
- Takvadır. Takva, Allahtan korkup günah iÅŸlememektir.

MÜMÄ°N, Ä°LAÇ GÄ°BÄ°DÄ°R

Bir gün de;
- Mümin nasıl olmalı efendim? diye sordular bu zata.

Cevabında;
- Mümin, "ekmek" ve "su" gibidir, buyurdu. Yahut yumuÅŸak bir "halı"ya benzer. Üzerinde yürüyenler hiç incinmezler.

Sordular yine:
- Nefis nasıl bir şeydir efendim?

- Nefis, insanın en büyük düÅŸmanıdır. Ä°badetten kaçar. Günahlara yanaşır. Gıdası, haram ve günahlardır. Onun ÅŸerrinden kurtulmak, ancak Ä°slâma uymakla mümkündür.

PEKÄ°, ÖYLE OLSUN

Bir gurup genç, sepetlerini yiyecek ve içki ile doldurup, kıra gidiyorlanrdı ki, Hasan Sezai Efendi onları görüp sordu:

- Evlatlar, nereye böyle?
- Kıra gidiyoruz Efendi baba.

- ÅžiÅŸelerinizde ne var?
- Åžerbet var.

Büyük Velî;
- Pekâlâ, öyle olsun! buyurdu.

Gençler, yollarına devam ettiler.
Biraz uzaklaşınca, muzipçe gülüÅŸüp;
- Nasıl da aldattık ihtiyarı, dediler.

Ama kıra varıp da ÅŸiÅŸeleri açınca donup kaldılar.
Zira şişelerde şarap değil, "şerbet" vardı.

Bu, hidayetine sebep oldu gençlerin.
O gün tövbe ettiler.
Ve bu zata talebe olmakla ÅŸereflendiler.