Muhammed Şüreymi hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ yanına bir gün, sevdiği bir genç geldi.
Ancak üzüntülü bir hali vardı.

Mübarek zat bunu anlayıp sordu:
- Sıkıntılısın evlat.
- Evet efendim, hem de çok.

- Hayırdır, ne derdin var?
- Şeyy.. efendim.

- Çekinme evladım, söyle.
- Efendim, ben bir kıza âşık oldum.

- Olabilir, kim bu kız?
- Komşumuzun kızı efendim. Evlenme teklif ettim, reddetti. Delireceğim.

- Ona kavuşmayı çok mu istiyorsun?
- Hem de nasıl hocam.

Dergâhın boş bir odasını gösterip;
- Gir şu odaya! O kızın ismini tekrar tekrar söyle.

Delikanlı girdi o odaya.
Başladı kızın ismini söylemeye.

Yemedi, içmedi, "Neriman! Neriman!" dedi durdu devamlı.
Üçüncü günün akşamı, çalındı kapısı.

İçerden seslendi:
- Kimsiniz?
- Ben Neriman!

Hiç önemsemedi:
- Hangi Neriman?

Kız sinirlendi:
- Canım hangisi olacak? Ben, sevdiğin Neriman. Evlenmek istediğin Neriman.

Tanımaya tanımıştı ama, ona karşı sevgi kalmamıştı ki kalbinde.
Sordu içerden:

- Peki, ne istiyorsun?
- Canım evlenme teklif etmiştin ya, kabul ediyorum!

Genç, o anda zihninden; "Madem ki insan sevdiğinin ismini çok söylemekle ona kavuşuyor. Öyleyse Rabbimin ismini çok söyler, Ona kavuşurum" diye düşündü.

Ve kapıyı açmadan cevap verdi:
- Ben vazgeçtim.

- Sen neler söylüyorsun?
- Evet, seninle işim yok artık.

Kız, meyus halde geri döndü.
O genç, o günden itibaren, "Allah" zikri ile meşgul oldu.
Beşinci günde açıldı kalb gözü.
Evliya oldu.