Anadolu Velilerinden BahÅŸi Halife hazretleri rahime-hullahü teâlâ anlatıyor:

Bir gün Eshab-ı kiramdan "aleyhimürrıdvan" biri aÄŸlıyordu ki, Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm" onu görüp;
- Niçin aÄŸlıyorsun? diye sordular.

O sahabi arzetti:
- Yâ Resulallah! Sizi çok seviyorum. Bu dünyada huzurunuza rahatça geliyor, sohbetinizi zevkle dinliyorum. Ama ahirette bu öyle kolay olmayacak herhalde.

Efendimiz sordular:
- Neden?

- Çünkü sizin Cennette makamınız çok yüksek olur yâ Resulallah. Orada size ulaÅŸamam ve görmekten mahrum kalırım. Buna üzülüyorum. Bu ayrılık acısını ÅŸimdiden hissediyor, bunun için aÄŸlıyorum.

Buyurdular ki:
- Üzülme. KiÅŸi sevdiÄŸiyle beraberdir. Sen Cennette benim yanımda olacaksın!

DÄ°N KÄ°TABINA HÜRMET

Bir gün de sohbetinde;
- Ä°nsan genç iken "ÅŸehvet'inin, yaÅŸlanınca da "ÅŸöhret'inin esiri olur, buyurdu.

Ve ekledi:
- Bir Ä°slâm âliminin kitabını alıp, hürmetle bir rafa koyana, Allahü teâlâ iman nasib eder.

Sordular:
- Efendim, imanın altı şartını kabul etmekle insan imanını koruyabilir mi?

- Bir ÅŸartla. Küfre sebep olacak bir söz söylememeli ve iÅŸ yapmamalıdır. Bir de "hubbu fillah" ve "buÄŸdu fillah" var, buyurdu.

Ve izah etti:
- Yani müslümanları müslüman olduÄŸu için sevmek. Münkirleri, inkârlarından dolayı sevmemek lazımdır.

- Bu olmazsa iman olmaz mı efendim?
- Olmaz. Ä°manın altı ÅŸartını kabul etse bile, "hubbu fillah" ve "buÄŸdu fillah" yoksa, o iman geçerli deÄŸildir.