Ebu Bekir bin Abdurrahman Sekkaf hazretleri rahime-hullahü teâlâ zamanında birkaç genç, kıra gittiler bir gün.

Ä°çki içeceklerdi orada.
Ancak tenha bir yeri seçtiler.

Zira biliyorlardı fena iş yaptıklarını.
Olacak bu ya, tam içki içerlerken, bu zat gördü onları.

Ve yaklaşıp sordu:
- Gençler! Ne yiyip ne içiyorsunuz?
- Hiç, evden öteberi getirdik, onları yiyoruz bey baba.

Sonra içki ÅŸiÅŸelerini gösterip sordu:
- Åžu ÅŸiÅŸelerde ne var?

- Bal ÅŸerbeti.
- Nasıl bir ÅŸey? Ben de içebilir miyim?

Korku sardı gençleri.
- Ee, şeyy, tabii buyurun. Ama biraz değişiktir tadı. Hoşunuza gitmeyebilir.

Büyük Velî;
- Olsun, ben her ÅŸerbeti severim, buyurdu.

Ve ellerinden alıp içti:
- Oh! Çok da nefismiÅŸ, buyurdu.

Gençler birbirlerine bakıştılar.
Büyük zat, bu sefer kendisi doldurdu.

Ve uzattı o gençlere:
- Alın bakalım, siz de için!

Gençler, o zatın elinden alıp içtiklerinde ÅŸaÅŸkına döndüler.
Zira içtikleri bal ÅŸerbeti'ydi gerçekten.
Åžarap, "Åžerbet" olmuÅŸtu bir anda.

Bunu görüp, çok duygulandılar.
Hemen tövbe ettiler.
Ve talebesi olmakla ÅŸereflendiler.

EN BÜYÜK NÄ°MET

Bu zat, bir gün bazı sevdiklerine;
- Nimetlerin en büyüÄŸü nedir, biliyor musunuz? diye sordu.

Cevaben;
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- En büyük nimet, hakiki bir "Ä°slâm âlimi"ni tanımak ve Onu sevmektir.

- Hikmeti ne efendim?
- Çünkü onları seven ve sözlerini dinleyen, hem dünyada rahat eder, hem de ahirette.