Anadolu Evliyasından Åžeymer Hasan Dede rahime-hullahü teâlâ, henüz çocuktu ki, bir gün babası çağırıp;
- OÄŸlum! Bahçeye git de, koyunlar için biraz yeÅŸil ot topla getir! dedi.

Küçük Hasan;
- Peki babacığım! dedi.

Ve koÅŸtu bahçeye.
Ancak eli boÅŸ geri döndü.

Babası sordu merakla:
- Hayrola oÄŸlum, ot yok muydu bahçede?
- Vardı babacığım.

- E, niye getirmedin öyleyse?
- Koparmaya kıyamadım babacığım.

- Kıyamadın mı, neden?
- Bütün yeÅŸil otlar "Allah! Allah!" diye zikrediyordu babacığım. Onun için koparamadım.

Babası çok duygulandı.
- Peki evladım! deyip alnından öptü.

ÇOK SIKINTILARIM VAR

Bir gün, sevdiÄŸi bir genç gelip;
- Efendim, çok sıkıntılarım var. Ne yapayım? diye sordu bu zata.

Cevaben;
- Çok istiÄŸfar oku! buyurdu.

Genç, istiÄŸfara devam etti.
Ve kurtuldu bütün sıkıntılarından.

BaÅŸka gün de, bir genç gelip;
- Efendim, işlerimde muvaffak olamıyorum, diye dert yandı.

Ona da aynı cevabı verdi:
- Öyleyse çok tövbe et!

O da çok tövbe etti.
Ve muvaffak oldu her iÅŸinde.

ÇOCUÄžUMUZ OLMUYOR

Bir gün de biri gelip;
- Efendim, dua edin de çocuÄŸumuz olsun, diye rica etti bu zata.

Cevap aynıydı:
- Öyleyse çok istiÄŸfar eyle!

Adamcağız;
- Peki efendim, dedi.
Ve devamlı istiğfar okudu.

Çok geçmeden kavuÅŸtu muradına.
Her sene çocukları oldu.
Hem de ikiz.