Eshâb-ı kiramdan hazret-i Huzeyfe "radıyallahü anh" anlatıyor:
Yermük harbi, kavurucu sıcak bir günde yapılmıştı.
İnsan kanı, sel olup akmış,
binlerce cesedi alıp götürmüÅŸtü.

Yaralanan gaziler, sıcak kumlara seriliyor, kan kaybı ve susuzluktan tek tek ölüyorlardı.
Ben de yaralıydım.

Mataramda birkaç yudum su kalmıştı.
Onu, amcaoÄŸluna içirmeyi düÅŸündüm.

Bir kan seli içinde yatan yaralıları dolaşıp buldum kendisini.
Dudakları sıcaktan kavrulmuş, son nefeslerini alıyordu.

Suyu görünce sevindi.
Mataramı dayadım ağzına.

Tam içecekti ki, az öteden;
- Su, Su! diye bir ses duydum.

Dönüp baktım. Ä°krimeydi.
AmcaoÄŸlu da sesi duymuÅŸtu.

Göz iÅŸaretiyle;
- Suyu ona götür! dedi.

KoÅŸtum Ä°krimeye.
Matarayı ağzına dayadım.

Tam içecekti ki, bir baÅŸka inilti duyuldu:
- Allah için bir yudum su!
Ä°krime de içemedi suyu.

Gözüyle iÅŸaret edip;
- Suyu ona götür! dedi.

Şehidler arasından ona koştum.
Son anında yetişip, mataramı dayadım ağzına.

Lakin geç kalmıştım.
Vardığımda, Allah deyip ruhunu teslim etti.
Yüzüne baktım. Sanki gülüyordu.

"Bari Ä°krimeye içireyim" dedim.
Ama yetiÅŸemedim.
Çünkü nefes almıyordu.
Yüzüne tatlı bir tebessüm yayılmıştı.

Ne yapacağımı şaşırmıştım.
"Bari amcaoÄŸluna yetiÅŸeyim" dedim.
Ona da yetiÅŸemedim.

Hareketsiz yatıyordu.
Dudaklarında tatlı bir tebessüm vardı onun da.

Üçü de içememiÅŸti suyu.
Ama daha tatlısını içmiÅŸlerdi.
Åžehadet ÅŸerbetini