Anadolu Velilerinden Hacım Sultan hazretlerine rahime-hullahü teâlâ, bir gün;
- Tasavvuf nedir? diye sordular.

Cevabında;
- Tasavvuf, kimseye eziyet etmemektir, buyurdu.

Bir gün de sevdiÄŸi bir gence;
- Evlat, Allahü teâlâ biz insanları, -hâÅŸâ- lüzumsuz yaratmadı, buyurdu. Dünyaya geliÅŸimizin bir maksadı var.

Genç sordu:
- O nedir efendim?

- Allaha iman edip, Ona kullukta bulunmak. Unutma ki biz kuluz. Her istediÄŸimizi yapmaya serbest deÄŸiliz.

Ve ekledi:
- Bizim bir Sahibimiz ve Onun bize emirleri var. Bu emirlere göre yaÅŸarsak kurtuluruz ahirette.

DELÄ°RDÄ°N MÄ° BABA?

Bu zat, Ä°stanbula geldi bir defa.
Üsküdara gidecekti.

Ancak deniz çok dalgalıydı.
Kayıkçılar kayıkları kıyıya baÄŸlamış, sohbet ediyorlardı.

Ama Onun mühimdi iÅŸi.
Mutlaka geçmeliydi Üsküdara.

YaklaÅŸtı bir kayıkçıya.
- Üsküdara gitmek istiyorum evlat!
- Delirdin mi baba? Görmüyor musun denizin halini?

Öbürüne rica etti:
- Üsküdara gidebilir miyiz oÄŸlum?
- Git işine baba. Eceline mi susadın?

Nihayet bir tanesi;
- Olur baba. Hemen gidelim, dedi.
Ve açıldılar denize.

Gerçekten de insan boyunu aşıyordu dalgalar.
Deniz delirmiÅŸti sanki.

Ä°yi de, niçin kabul etmiÅŸti bu kayıkçı?
Çünkü tanıyordu bu zatı.

Nitekim bir ok atımı gitmeden dindi fırtına.
Deniz sakinleÅŸti.

Kayık, gelin gibi süzülüp yanaÅŸtı Üsküdara.
Büyük zat ayağını karaya basar basmaz tekrar koptu fırtına.