Anadolu Velilerinden Hacım Sultan hazretlerine rahime-hullahü teâlâ, bir gün;
- Tasavvuf nedir? diye sordular.

Cevabında;
- Tasavvuf, kimseye eziyet etmemektir, buyurdu.

Bir gün de sevdiği bir gence;
- Evlat, Allahü teâlâ biz insanları, -hâşâ- lüzumsuz yaratmadı, buyurdu. Dünyaya gelişimizin bir maksadı var.

Genç sordu:
- O nedir efendim?

- Allaha iman edip, Ona kullukta bulunmak. Unutma ki biz kuluz. Her istediğimizi yapmaya serbest değiliz.

Ve ekledi:
- Bizim bir Sahibimiz ve Onun bize emirleri var. Bu emirlere göre yaşarsak kurtuluruz ahirette.

DELİRDİN Mİ BABA?

Bu zat, İstanbula geldi bir defa.
Üsküdara gidecekti.

Ancak deniz çok dalgalıydı.
Kayıkçılar kayıkları kıyıya bağlamış, sohbet ediyorlardı.

Ama Onun mühimdi işi.
Mutlaka geçmeliydi Üsküdara.

Yaklaştı bir kayıkçıya.
- Üsküdara gitmek istiyorum evlat!
- Delirdin mi baba? Görmüyor musun denizin halini?

Öbürüne rica etti:
- Üsküdara gidebilir miyiz oğlum?
- Git işine baba. Eceline mi susadın?

Nihayet bir tanesi;
- Olur baba. Hemen gidelim, dedi.
Ve açıldılar denize.

Gerçekten de insan boyunu aşıyordu dalgalar.
Deniz delirmişti sanki.

İyi de, niçin kabul etmişti bu kayıkçı?
Çünkü tanıyordu bu zatı.

Nitekim bir ok atımı gitmeden dindi fırtına.
Deniz sakinleşti.

Kayık, gelin gibi süzülüp yanaştı Üsküdara.
Büyük zat ayağını karaya basar basmaz tekrar koptu fırtına.