Semerkantta yetiÅŸen büyük Velîlerden Ebül Abbas Dineveri hazretleri rahime-hullahü teâlâ, Cuma namazı için çıktı evden.

Ancak hava yaÄŸmurluydu.
Yerlerse çamur.

Biraz yürüyünce çamurlandı pabuçları.
Temizlemek için bakındı etrafa.
Bir bahçe duvarı gördü ve taÅŸlarına sürerek temizledi pabuçlarını.

Namaz kılarken; "Eyvaah!" dedi kendi kendine. "Ben ne yaptım? BaÅŸkasının duvarını kirlettim çamurla".

Namazdan sonra sorup soruÅŸturdu.
Ve buldu ev sahibini.
MeÄŸer gayr-i müslimmiÅŸ adam.

Durumu anlatıp;
- Ne olur, hakkınızı helal edin! dedi.

Adam şaşırdı:
- Helallik isteyecek ne var ki arkadaÅŸ?
- Duvarınızı kirlettim de.

- Olsun, alt tarafı duvar. Zaten çamur içindeydi.
- DoÄŸru ama, bu kul hakkıdır. Lütfen helal edin.

Adam çok duygulandı:
- Peki, helal olsun. Ama bir ÅŸeyi merak ettim.
- Neyi merak ettiniz?

- Bu incelik ve insan haklarına saygı, nereden kaynaklanıyor?
- Dinimizden.

- Dininiz mi emrediyor bunu size?
- Evet. Ä°slâmda "kul hakkı" çok mühimdir.

- Yaa, ne güzel! dedi.
Ardından "kelime-i şehadet" yankılandı odada.

EN KÖTÜ Ä°NSAN

Bir gün de sevdiklerine;
- En kötü insan, yanına yaklaşılması en zor olandır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Her halimizle dinimizi sevdirmeliyiz. Bunun için kendimizi sevdirmeli, bunun için de Ä°slâmın ahkâmına uymalıyız.

Ve özetledi:
- Müslüman, "iyi insan" demektir. Onu herkes sever.