BaÄŸdat Evliyasından Ebu Said-i Harraz hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ huzuruna bir genç gelip, bazı dînî sualler sordu.
Ve aldı cevaplarını.

Ancak suallerden birini unuttu.
"Gıybet orucu bozar mı?" diye soracaktı.
Ama bir türlü hatırlayamadı.

Tam kalkıyordu ki, mübarek zat sordu:
- Soracağın başka şey var mı evladım?

- Var efendim.
- Sor öyleyse.

Delikanlı bir müddet düÅŸündü.
Ama hatırlayamadı.
- Åžey... unuttum efendim, dedi.

Büyük zat sevmiÅŸti bu genci.
- Az daha düÅŸün evlat. Hatırlarsın belki.

Genç az daha düÅŸündü.
Ama hatırlayamadı yine.

Büyük zat döndü gence:
- Gıybet hakkında mı soracaktın yoksa evladım?

O zaman hatırladı:
- Evet efendim. Gıybet orucu bozar mı? diye soracaktım.
- Gıybet, orucu bozmaz, ama sevabını giderir, buyurdu.

Genç adam çok duygulanmıştı.
Sarıldı ellerine.
Öptü ve bir daha ayrılmadı yanından.

DIÅžARDA DÜÅžMAN ARAMAYIN!

Bir gün de talebelerine;
- Çocuklar, kendinize dışarda düÅŸman aramayın, buyurdu. En büyük düÅŸman içinizdedir.

Gençler anlıyamadılar:
- DüÅŸman içimizde mi hocam?
- Evet.

- O nedir ki efendim?
- DüÅŸünürseniz bulursunuz.

O zaman biraz tahmin ettiler:
- Yoksa nefis mi efendim?
- Evet, kendi nefsimizdir, başkası değil.

- Nefis, bize neden düÅŸman hocam?
- Çünkü öyle yaratıldı. Onun tek bir gayesi vardır ki, o da sahibini ateÅŸe atmaktır. Bunun için insana hep kötülükleri yaptırır. Ä°yiliklere ise mani olur.