Asr-ı saadette bir yahudi âlimi ve
Habbab isminde bir oğlu vardı.

Bu güzel yüzlü çocuk, bir gün babasının odasında kilitli bir sandık gördü.
"Ä°çinde ne var?" diye meraklandı.

Kilidini söküp, açtı sandığı.
Açar açmaz "nur" saçıldı etrafa.

"Rüya mı görüyorum?" diye düÅŸündü.
Nur, bir kitaptan fışkırıyordu.

Ä°lk sayfasındaki; "Muhammed, Allahın habibi ve Peygamberidir. Ne mutlu onu görüp, iman edenlere" yazısını okudu.
O anda âşık oldu o Resule.

Kendi kendine; "Ey Allahın habibi! Sen ÅŸimdi neredesin? Ah seni bir görebilsem" dedi.
Ve ağlamaya başladı.
Sonra bayılıp düÅŸtü.

Kendine geldiğinde, babası başucundaydı:
- OÄŸlum, ne bu halin?
- Ben âşık oldum baba.

- Âşık mı oldun, kime?
- Son Peygamber Muhammed aleyhisselâma.

Adam beyninden vurulmuÅŸa döndü.
Åžiddetle dövüp, hapsetti bir hücreye.

Habbab, aÄŸlayarak açtı ellerini.
- Yâ Rabbî, beni Habibine kavuÅŸtur! diye yalvardı.

Gaibden bir ses;
- Onu görmek istiyorsan, ÅŸu yöne doÄŸru yürü! diyordu.

O yöne doÄŸru yürümeye baÅŸladı.
Sanki kuvvetli bir mıknatıs, onu Resulullaha doÄŸru çekiyordu.

Nihayet Medineye varıp, bir evin eÅŸiÄŸine çöktü.
YorulmuÅŸtu.

Ev sahibi, çıktı kapıya:
- Sen kimsin evladım?
- Adım Habbab. Allahın Habibini arıyorum.

O sahabi, kolundan tutup götürdü onu Resulullaha.
Böylece âşık, mâÅŸukuna kavuÅŸtu.
Habbab, sevincinden ağlıyordu.

Sonra "kelime-i ÅŸehadet"i söyleyip imanla ÅŸereflendi.
"radıyallahü teâlâ anh"