Asr-ı saadette bir yahudi âlimi ve
Habbab isminde bir oğlu vardı.

Bu güzel yüzlü çocuk, bir gün babasının odasında kilitli bir sandık gördü.
"İçinde ne var?" diye meraklandı.

Kilidini söküp, açtı sandığı.
Açar açmaz "nur" saçıldı etrafa.

"Rüya mı görüyorum?" diye düşündü.
Nur, bir kitaptan fışkırıyordu.

İlk sayfasındaki; "Muhammed, Allahın habibi ve Peygamberidir. Ne mutlu onu görüp, iman edenlere" yazısını okudu.
O anda âşık oldu o Resule.

Kendi kendine; "Ey Allahın habibi! Sen şimdi neredesin? Ah seni bir görebilsem" dedi.
Ve ağlamaya başladı.
Sonra bayılıp düştü.

Kendine geldiğinde, babası başucundaydı:
- Oğlum, ne bu halin?
- Ben âşık oldum baba.

- Âşık mı oldun, kime?
- Son Peygamber Muhammed aleyhisselâma.

Adam beyninden vurulmuşa döndü.
Şiddetle dövüp, hapsetti bir hücreye.

Habbab, ağlayarak açtı ellerini.
- Yâ Rabbî, beni Habibine kavuştur! diye yalvardı.

Gaibden bir ses;
- Onu görmek istiyorsan, şu yöne doğru yürü! diyordu.

O yöne doğru yürümeye başladı.
Sanki kuvvetli bir mıknatıs, onu Resulullaha doğru çekiyordu.

Nihayet Medineye varıp, bir evin eşiğine çöktü.
Yorulmuştu.

Ev sahibi, çıktı kapıya:
- Sen kimsin evladım?
- Adım Habbab. Allahın Habibini arıyorum.

O sahabi, kolundan tutup götürdü onu Resulullaha.
Böylece âşık, mâşukuna kavuştu.
Habbab, sevincinden ağlıyordu.

Sonra "kelime-i şehadet"i söyleyip imanla şereflendi.
"radıyallahü teâlâ anh"