Abdülhakim Arvasi hazretlerine rahime-hullahü teâlâ;
- Muvaffak olmak için ne yapalım efendim? diye sorarlar.

Cevabında;
- İnsanların duasını alın! buyurur.
Ve şunu anlatır:

Vaktiyle bir ateÅŸperest, oÄŸlunu evlendirecektir.
DüÄŸün günü gelir.
Çok koyun ve inek kesilir.

Ocaklar yanar, yemekler piÅŸer.
Et kokuları mahalleyi sarar.

Ancak evin bitiÅŸiÄŸinde, dört yetimiyle müslüman, dul bir kadın yaÅŸamaktadır.
Hepsi de günlerdir açtır.

Kadıncağız gider, düÄŸün evinin kapısını çalar.
Açılınca, ateÅŸ ister.
Halbuki ateÅŸ için gitmemiÅŸtir.
"Belki yemek verirler" diye ümitlenmiÅŸtir.

Fakat adam ateÅŸperesttir.
Niyetini anlasa da, birÅŸey vermez.

Kadın, az sonra bir daha gider.
Yine eli boÅŸ döner.

Üçüncüde yine öyle olur.
Ama ateşperest bu defa kadına acır.
Hallerini anlamaya çalışır.

Ä°ner dehlize, kulak verir.
YetimciÄŸin sesini iÅŸitir:

- AnneciÄŸim, ne olur bir daha gidiver. Belki bu sefer birÅŸey verirler.
- Üç defa gittim yavrum! Artık utanıyorum.

Adam bunu iÅŸitir.
Merhamete gelir.
Bir mükellef sofra hazırlatır.
Evlerine gönderir.

Ve dehlize inip konuşmaları dinler.
Yetimlerin en küçüÄŸü dua eder:

- Yâ Rabbî! O nasıl bize ikram ettiyse, sen de ona ikram et. Ä°manla ÅŸereflendir!

Ardından;
- Âmin! Âmin! sesleri yükselir.

Ä°ÅŸte o anda, ateÅŸperestin kalbi deÄŸiÅŸir.
Söyler ÅŸehadeti.
Ä°manla ÅŸereflenir.

E, ne demiÅŸ büyükler:
- Sadaka, belayı önler. Ama dua, kaderi deÄŸiÅŸtirir.