Veliyyullah Dehlevi hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün sevdiklerine;
- Kibir felakettir, buyurur.
Sonra şu menkıbeyi anlatır.

Vaktiyle bir padişah vardır.
Kibirli mi kibirli.

Bu, bir gün azametle biner atına.
Alır avanesini yanına.
Ä°htiÅŸamla giderken, karşısına biri çıkar.
Eski elbiseli bir ihtiyar.

Yaklaşır, selâm verir.
Ama o, kibrinden selâmı almaz.

Seslenir ona ihtiyar:
- Ey sultan! Seninle bir iÅŸim var!

Sultan sinirlenir:
- Kimsin, ne istiyorsun?
- Seninle bir iÅŸim var!

- Benimle ne iÅŸin var?
- Gizlidir az eÄŸil, der ona.

EÄŸilince;
- Ben Azrailim! diye fısıldar kulağına.

Sultan bunu duyunca, fena bozulur.
Eli ayağı soğur.
Dizinin bağı çözülür.

Kekeleyerek rica eder:
- Az mühlet ver, ailemle görüÅŸeyim.

- Olmaz! der. Vermez izin.
Ve alır ruhunu beklemeksizin.

BEN DE SÄ°ZÄ° BEKLÄ°YORDUM

Ölüm meleÄŸi oradan ayrılır.
Aynı kıyafetle salih bir müslümanın yanına varır.

- Selâmün aleyküm!
- Aleyküm selam!

- Ey müslüman! Seninle bir iÅŸim var!
- Hay hay! BaÅŸ göz üstüne.

Melek tanıtır kendini:
- Ben Azrailim!

- Oo, hoÅŸ geldiniz, der.

Ve rica eder:
- Ben de sizi bekliyordum. Ne olur, çabuk olun. Bir an önce beni Rabbime kavuÅŸturun.

- Ruhunu nasıl almamı istersin?
- Namaza durayım. Ben secdede iken ruhumu alın.

Melek;
- Peki, der.
Secdeye inince, ruhunu kabzeder.