Åžah Kubad-i Åžirvani hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir sohbetinde;
- Allah, göÄŸsü kabarık insanları sevmiyor. Başı önünde olanları beÄŸeniyor, buyurdu.

Ve misal verdi:

Sahabeden biri, bir harp esnasında salınarak, heybetle yürür.
Resulullah "aleyhissalatü vesselâm", onu böyle görür.
- Bu, doÄŸru deÄŸil! derler.

Ardından;
- Ama harpte caizdir, buyururlar.

BÄ°R ANLIK GAFLET

Yine Huneyn harbinde, Ä°slâm ordusu, onbin mücahittir.
Bu, o gün için büyük bir kuvvettir.

Mücahitler, bir an gaflete düÅŸüp;
- Bu ordunun önünde kim durabilir? derler.
Yani biraz böbürlenirler.

Ama ikaz tez gelir.
DüÅŸmanın karşısında dağılırlar.
Kısa bir bozgun yaşanır.

Ama Resulullah Efendimiz bir milim bile ayrılmaz yerinden.
Hatta, atını mahmuzlayıp, sürer düÅŸmana.
Hem de tek başına.

Hazret-i Ali ardından yetişir.
Atının dizginine yapışır,
- Gitme yâ Resulallah! der, hazretine zarar gelir.

Onun bu ricasıyle durur.
- Ben Abdullahın oğlu Muhammedim. Tek başıma da olsa, giderim, buyurur.
Ama bir milim bile gerilemez.

O sırada hazret-i Abbas da yetişir.
O, sesi gür bir kiÅŸidir.

Nida eder gazilere:
- Ey Resulün eshabı! Nereye gidersiniz? Bakın burada yalnız kaldı Peygamberimiz!

Gaziler bu sesi duyar;
- Biz ne yapıyoruz? deyip toparlanırlar.
Anlamışlardır hatalarını.

Tevazu'ya bürünürler.
Kırık kalb'le saldırırlar bu kere.

Ve yardım gelir.
KavuÅŸurlar zafere.