Erzurumda yaÅŸamış olan Abdürrezzak Ali Efendi rahime-hullahü teâlâ, bir gün yolda giderken bir hıristiyana rastladı.
Adam üzüm götürüyordu pazara.

Bir ÅŸarapçıya satacaktı onları.
Büyük zat bunu anlayıp, bir teklifte bulundu hıristiyana.

- Bu üzümleri bana satsana.
- Neden sana satacakmışım?
- Üzümler öyle istiyor da ondan.

Adam sinirlendi:
- Ne diyorsun yahu, kim ne istiyor?
- Üzümler bana satılmayı istiyorlar.

- Git be adam. Üzüm konuÅŸur mu hiç?
- KonuÅŸuyorlar iÅŸte.

- Ne diyorlar peki?
- Bu adam bizi bir ÅŸarapçıya satacak. Bizse ÅŸarap olmak istemiyoruz. Ne olur satın al da kurtar bizi, diyorlar.

Hıristiyan donup kalmıştı.
Rengi kül gibi oldu.

Ve bayılıp yere düÅŸtü oracıkta.
Ayılınca seve seve müslüman oldu.

Yakınları sordular:
- Niçin müslüman oldun?

Dedi ki:
- Benim bu niyetimi kimse bilmiyordu. Bu zat bildiÄŸine göre, dini haktır, diye düÅŸündüm ve imanla ÅŸereflendim.

MÜMÄ°N NASIL OLUR?

Bir gün bazı sevdikleri;
- Mümin nasıl olur efendim? diye sordular.

Cevabında;
- YumuÅŸak halı gibi olur, buyurdu. YumuÅŸacık bir halıda çıplak ayakla dolaÅŸan bir kimsenin ayakları incinir mi?

- Ä°ncinmez tabii efendim.
- Ä°ÅŸte halis müminden de hiç kimse incinmez. O, "ekmek" ve "su" gibidir. Her zaman ihtiyaç duyulur ona.

Ve ilave etti:
- Mümin, güleryüzlüdür. Yüzü gülse de kalbi mahzundur. AÄŸlaması çok, gülmesi azdır. Gündüz, insanları ferahlatmak için gülse de, geceleri akıbetini düÅŸünüp aÄŸlar. GözyaÅŸlarından bir mendil ıslanır her gece.