Bir gün, Aziz Mahmud Hüdayi hazretleri rahime-hullahü teâlâ, PadiÅŸahın davetiyle saraya gider.
Oturup sohbet ederler.

Az sonra büyük Velî abdest almak ister.
PadiÅŸah ibrikle su döker.

Sultanın annesi de, kafes arkasında elinde havlu, beklemektedir.
Bu arada gönlünden; "Ne büyük Velî. Bir kerametini görsem" diye geçer.
Abdest biter.

Büyük Velî kurulanırken;
- Hayret! diye mırıldanır.

Padişah meraklanır:
- Hayırdır hocam.

- Bazısı keramet görmek istiyor, buyurur. Halbuki PadiÅŸah eÄŸilmiÅŸ, elimize su döküyor. Annesi, havlu tutmak için ayakta bekliyor. Bundan büyük keramet mi olur?

ÖLECEKLERÄ°NÄ° BÄ°LSÄ°NLER

Sohbete devam ederler.

PadiÅŸah:
- Efendim, Abdülkadir-i Geylani hazretleri, kendi talebelerine kıyamet günü ÅŸefaat edecekmiÅŸ, bu haber doÄŸru mudur? diye sorar.

Büyük Velî;
- DoÄŸrudur, buyurur.
- Peki, zat-ı alinizin de bu hususta bir vadi var mıdır acaba?

O zaman büyük zat el kaldırıp;
- Yâ Rabbî! Kıyamete kadar bize tâbi olanlar ve ömründe bir kere türbemize gelip bir Fatiha okuyanlar, denizde boÄŸulmasınlar, fakirlik görmesinler, ahirete imanla gitsinler, öleceÄŸi günü bilsin ve haber versinler, diye dua eder.

BÄ°RBÄ°RÄ°NÄ°ZÄ° ÇOK SEVÄ°N

Bir gün de, sevdiklerine;
- Birbirinizi çok sevin. Allahü teâlâ, birbirini çok seven müslümanlara azab yapmayacak, buyurdu.

PeÅŸinden sordu:
- Mümin ne demektir, bilir misiniz?

- Ne demektir efendim?
- Mümin, "affedici insan" demektir.