Akşemseddin, Ankaraya varır.
Hacı Bayram-ı Veli hazretlerini “rahmetullahi aleyh” bulur.

Ancak aradığını bulamaz Onda.
Zira görünüÅŸe bakıp aldanmıştır.

BaÅŸka "rehber" bulmak için oradan da ayrılır. Halepe varır.
Zira Halepte bir Evliya olduÄŸunu söylemiÅŸlerdir kendisine.
O gece bir rüya görür.

Åžöyle ki;
Boynuna nurdan bir "zincir" geçirilmiÅŸ, zorla Hacı Bayram-ı Velî hazretlerinin yanına çekilmektedir.
Zincirin ucu da, bu Velinin elindedir.

Çekile çekile bu büyük Velînin kapısının eÅŸiÄŸine kadar gelir.
O anda uyanır.
Rüya gayet açıktır.

Anlar hata ettiÄŸini.
- Ben o zatı tanıyamadım, der.
Ve Ankaraya geri döner.

Gönlüne bu Velînin aÅŸkı düÅŸmüÅŸtür.
Ankaraya vardığında, Hacı Bayram-ı Velî hazretleri, talebesiyle tarlada çalışmaktadır.
Bunu öÄŸrenip tarlaya koÅŸar.

Ama ilgi görmez bu büyük Velîden.
O böyle yapınca talebeleri de yüz göstermezler.

Ama o, kararlıdır.
Onlar gibi çalışmaya baÅŸlar.
Yine ilgi göremez.

Az sonra yemek vakti gelir.
Yemekler getirilir.
Büyük Velî onu görmezden gelir.

YemeÄŸi talebelerine taksim eder.
Artanı köpeklere gönderir.

Herkes yemek yerken, o bir kenarda mahzun kalır.
Kalbi kırıktır.

Ama kendi kendine;
"Ey nefsim! Senin saadetin bu kapıdadır. Sen kıymetini bilmedin bu zatın. Öyleyse köpeklerle yemeye müstehaksın" der.
Ve köpeklerin kabına yanaşır.

Tam elini uzatmıştır ki, büyük Velî;
- Ey köse! Tez girdin kalbimize. Gel, yanıma otur! diye seslenir.

Ve ekler:
- Zincirle gelen, böyle ağırlanır.