Allah dostlarından Abdülehad Efendi rahime-hullahü teâlâ, bir gün talebelerine seslenir:
- Evlatlarım!

Gençler, bir ağızdan cevap verirler:
- Buyurun hocam!
- Üsküdarda görülecek bir iÅŸimiz vardır. Hanginiz bu iÅŸi yapabilir?

Talebeden ses çıkmaz.
Çünkü denizde çok ÅŸiddetli fırtına vardır.
Dalgalar, sıra daÄŸlar gibi gelip kıyıya çarpmaktadır.

Bunun için çalışmaz kayıkçılar.
Talebeler bunun için Peki diyemezler.
Yoksa hocalarını çok severler.

Ama içlerinde biri vardır ki;
- BaÅŸüstüne efendim! der.

Abdülehad Efendi, memnun olur.
- Peki evladım! Selâmetle git gel, buyurur.

Delikanlı, duasını almıştır mürÅŸidinin.
KoÅŸar hemen.

Ä°yi de yüze yakın kayıkçı vardır.
Ama hiçbiri kalkmaz yerinden.
- Delirdin mi? derler. Baksana ÅŸu rüzgara.

Ve eklerler:
- Bu fırtınada kim geçer Üsküdara?

Ama o duymaz hiçbirini.
Zira yapmaya kararlıdır hocasının işini.

Ä°çinden; "Bu iÅŸi hocam istedi. Öyleyse Rabbim yardım eder" der.
Kendine deÄŸil, Rabbine güvenir.
Üstadının himmet edeceÄŸini iyi bilir.

O böyle düÅŸünürken kayıkçılardan biri;
- Haydi gel de gidelim! diye seslenir.

Delikanlı sevinçle koÅŸar.
Kayığa biner binmez fırtına yavaşlar.

Ve henüz bir ok atımı yol almamışken iyice durur.
Deniz adeta sütliman olur.

Kısa zamanda gidip gelirler.
Ne bir üzüntü olur yolda, ne de keder.

Gelip bilgi verir üstadına.
Büyük Velî çok memnun olur.

Açar ellerini.
- Yâ Rabbî! Aç bu gencin kalb gözünü, diye yalvarır.

Dua anında kabul olur.
Kalb gözü açılır, evliya olur.