Åžems-i Tebrizi hazretleri rahime-hullahü teâlâ Konyaya gelince, hazret-i Mevlana Onu görüp âşık oldu.

İkisi bir odaya kapanıp sohbet ediyorlardı.
Fakat talebeleri, sevenleri ve ÅŸehrin ileri gelen âlimleri, bu hali beÄŸenmediler.

Ve bir Cuma gecesi Konyayı terkedip, Denizliye gittiler.
Sultan Alaaddin, çok üzüldü.

Sadreddin-i Konevi hazretlerini çağırıp;
- Âlimler Konyayı terketmiÅŸ, dedi.

- Evet sultanım, haberim var.
- Bu yaptıklarına çok içerledim.

- Ne yapmamı istersiniz sultanım?
- Diyorum ki, Denizliye gidesin. Onları toparlayıp, Konyaya getiresin.

- Hemen mi sultanım?
- Evet. Cuma namazına burada olsunlar.

- BaÅŸüstüne sultanım, dedi.
Ve bindi katırına, düÅŸtü Denizli yoluna.

Konya-Denizli arası, üç günlük yoldu.
Cuma namazına ise birkaç saat kalmıştı.
Büyük Veli, Allahın izniyle, bir anda vasıl oldu Denizliye.

O âlimleri bulup:
- Sultan sizi Cuma namazına bekliyor, dedi.

Âlimler ÅŸaşırdı:
- Cuma namazına mı?

- Evet.
- Ama bu imkânsız. Konya üç günlük yol, Cuma namazına ise iki saat var.

Buyurdu ki:
- Siz Peki deyin. Hak teâlâ her ÅŸeye kadirdir.
- Amenna, ama…

- Haydi hazırlanın. Vaktimiz yok.
- Pekâlâ, dediler.
Ve tereddütle bindiler hayvanlarına.

Henüz bir iki konak gitmiÅŸlerdi ki,
Konya göründü karşıdan.
Evet, Konyaya varmıştı kafile.
Hatta Cuma ezanı okunmamıştı bile.

PadiÅŸah çok sevindi.
TeÅŸekkür etti Sadreddin Konevi hazretlerine.

Âlimler mi?
Onlar da görünce bu harikuladeyi,
daha iyi anladılar Sadreddin Koneviyi.