Merkez Efendi rahime-hullahü teâlâ büyük Velîlerdendir.
Bir gün, Yavuz Sultan Selim Hanın kızı ve efendisi sadrâzam Lütfü paÅŸa, Yanya'dan Ä°stanbul'a doÄŸru yola çıkarlar.

Ancak yolda eşkıya pusu kurmuştur.
Aniden baskına uğrarlar.
Kurtulmaları zordur.

Zira hem yalnız,
hem de silahsızdırlar.

Birbirlerine bakıp;
- Şimdi ne yapacağız? derler.
Çaresizdirler.

İşte bu korkulu ve heyecanlı anda,
Merkez Efendi belirir yanlarında.
Şaşırırlar.

Mübarek zat, inanılmaz bir heybet ve azametle ortaya çıkar.
EÅŸkıyalar Onun görür.
Her biri bir yana kaçar.
Hatta korkudan titrer bedenleri.
Bir anda terkederler o yeri.

Lütfü PaÅŸa ve hanımı kurtulmuÅŸlardır.
Ama ne olduÄŸunu anlayamazlar.

Öyle ya, Merkez Efendi nasıl ve nerden gelmiÅŸtir oraya?
Bunu düÅŸünürken, Onu göremezler.
Zira kaybolmuÅŸtur gözden.

Onlar bu hadiseyi görür, daha çok severler bu büyük Velîyi.
Ve Ä°stanbul-Bahariyede bir cami inÅŸa ettirirler.
Camiye, Onun ismini verirler.

Yanına bir büyük medrese yaptırır,
baÅŸ müderris yaparlar oraya bu Velîyi.

SÄ°ZE Ä°MAM OLAYIM

Bu zat, ömründe hiç cemaatsiz namaz kılmamıştır.
Hem de büluÄŸ çağından ölünceye kadar.

Åžöyle ki;
Eğer cemaate yetişemezse, namazı cemaatle kılanlara;
- Gelin, size imam olayım. Benimle bir daha kılın, der.

Sorarlar:
- Olur mu böyle?
- Olur olur, buyurur. Benimki farz olur, sizinki nafile.