Åžaban-ı Velî hazretleri rahime-hullahü teâlâ zamanında birinin, bir kimseye borcu vardı.
O günün parasıyla, beÅŸyüz akçe.
Bir türlü ödeyemiyordu.

Ama alacaklı bu.
Bekler mi?
Sıkıştırıyordu zavallıyı.

Bir gün yine gelip istediÄŸinde;
- Biraz mühlet ver, diye yalvardı.

Ancak mühlet vermeyince,
koÅŸtu bir Velî'nin türbesine.
- Yâ Rabbî, bu Velî hürmetine, bana borcum kadar akçe gönder, diye yalvardı.

DönüÅŸte, Åžaban-ı Velî hazretlerini hatırladı.
Ve koştu bu zatın evine.

- Selâmün aleyküm hocam.
- Aleyküm selâm evlat. HoÅŸ geldin.

Daha o birÅŸey söylemeden büyük Velî minderini gösterip;
- Bunun altındakileri al! buyurdu.

Adamcağız minderin ucunu kaldırdı.
Altında bir miktar para vardı.
Utana sıkıla biraz aldı.

Ama onun, beÅŸyüz akçe'ye ihtiyacı vardı.
"Bunlar yetmez" diye düÅŸünürken,

büyük zat;
- Sıkılma evlat, buyurdu. Ne varsa al!

Adam biraz daha aldı.
Ama yine hepsini alamadı.

Åžaban-ı Velî hazretleri;
- Onlar senindir, buyurdu. Hepsini al!

- BaÅŸüstüne efendim, dedi.
Ve aldı hepsini.

O zaman Åžaban-ı Velî hazretleri, kaldırdı ellerini.
- Yâ Rabbî! Bu kulunu bir daha darda koyma! diye yalvardı.

Adamcağız "Amin" dedi içten.
Uçuyordu sevinçten

Zira iÅŸi görülmüÅŸtü.
Para'yı ve Dua'yı alıp sevinçle eve döndü.

Ä°yi de, bu para, borcunu ödemeye yetecek miydi?
Acele saydı, şaşırıp kaldı.
Zira tamı tamına borcu kadardı.

Koşarak gitti alacaklısına.
Borcunu ödeyip, ÅŸükretti Mevlasına.