Kanuni sultan Süleyman Han zamanında, Yahya Efendi rahime-hullahü teâlâ vardı ki, Sultan, Ona "aÄŸabey" diye hitab ederdi.
Dahası, hürmet ederdi.

Bu zat, hazret-i Hızır ile sık görüÅŸüyordu.
Sultan da bunu biliyordu.
Bir akÅŸam, kayıkla gezintiye çıkmıştı ki, Yahya Efendi'yi hatırlayıp, yanaÅŸtırdı kayığı Ortaköye.

Ve birisiyle;
- Ağabey, gel de beraber dolaşalım, diye haber saldı.
Niyeti, Onun bereketiyle Hızır'ı görmekti.

Büyük Velî, gelip bindi kayığa.
Ama yalnız değildi.
Biri daha vardı yanında.

O kiÅŸi, sultanın parmağındaki "yüzüÄŸe" dikkatlice bakıyordu ki, Sultan bunu fark edip, çıkardı yüzüÄŸü parmağından.

Ve o kişiye uzatıp;
- Galiba merak ettin. Al yakından bak, dedi.

Aldı o da yüzüÄŸü.
Evire çevire baktı, baktı.
Ve kaldırıp denize attı.

PadiÅŸah üzüldü.
Ama hiç kızmadı.
Zira çekinirdi Yahya Efendi'den.

O kiÅŸi, biraz sonra;
- Ben ineyim dedi.

Denizden bir avuç Su aldı.
Uzattı padişaha.
Ve yürüyüp gitti.
Onu göremediler bir daha.

PadiÅŸah "Neler oluyor?" diye düÅŸünürken avcundaki suda, "yüzüÄŸünü" gördü.
Evet, neler olduğunu anlamıştı.
Ama geç kalmıştı.

Tutmak istediyse de "o kişi"nin elinden, olmadı.
Zira kaybolmuÅŸtu gözden.

Sordu hemen Yahya Efendi'ye:
- AÄŸabey, neler oluyor?

Buyurdu ki:
- O kişi, hazret-i Hızır'dı sultanım.

- Ä°yi ama neden önce söylemedin.
- O, kendini tanıttı hünkârım. Ama siz geç kaldınız, ne yapayım?