Nabi Efendi rahime-hullahü teâlâ, Osmanlı devletinde yetiÅŸen bir ÅŸairdir.
Kafile ile Hacca gitti bir sene.

Devlet ricalinden kişiler de vardı.
Vekiller, subaylar, paÅŸalar…

Nabi Efendinin Resulullaha "aleyhissalatü vesselâm" sevgisi, aÅŸk derecesindeydi.
Bu aşk ile Hicaz yollarında uyumadı.

Medine, uzaktan göründü nihayet.
O zaman zirveye çıktı bu muhabbet.
Kalbi, bu aşkla yanıyordu.

O, böyle yanarken, bir de ne görsün.
Biri yatmış uyuyor, ayakları kıblede.

Üzüldü, kederlendi.
Gayr-i ihtiyari bir ÅŸiir döküldü dudaklarından.

Yüksek sesle okuyordu.
Muhatap, o uyuyan adamdı.
Maksat hasıl oldu ve adam uyandı.

Åžiirin bir dörtlüÄŸü ÅŸöyle:

Sakın terk-i edebten,
Kûy-ü mahbûb-u Hüdâdır bu.
Nazargâh-ı ilâhîdir.
Makâm-ı Mustafâdır bu.

Gafil adam, hızla doğruldu.
Ve Nabiden sordu:

- Ne zaman yazdın bunu, başkası da duydu mu?
- Ä°lk defa söylüyorum. Sizi böyle görünce içimden geldi.
- Aman Nabi, duymasın başka biri.

Ve vardılar Medineye.
Fakat o da ne?
Mescid-i Nebîde bütün müezzinler, bu ÅŸiiri okuyorlardı.
Hem bütün minarelerden.

Åžaşırıp sordular müezzinin birinden.
- Bu ÅŸiiri nerden öÄŸrendiniz?
- Efendimizden.

- Nasıl?
- Rüyada.

MeÄŸer Resulullah Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm" bütün müezzinlerin rüyasına girip bu ÅŸiiri okumuÅŸlar ve;
- Ümmetimden Åžair Nabi Efendi geliyor. Onu, ezandan önce bu ÅŸiirini okuyarak karşılayın! buyurmuÅŸlar.