Evliyanın büyüklerinden Seyyid Abdülhakim Efendi'yi rahime-hullahü teâlâ sevenlerden Abdülkadir isminde bir pamuk tüccarı ÅŸöyle anlatıyor:

Efendi Baba ile, Eyüp camiine gittik.
Hazret-i Halid'in "radıyallahü anh" mübarek türbesine girip oturduk.
- Bana sokul, gözlerini kapat! buyurdu.

Kapatır kapatmaz mübarek sahabiyi gördüm karşımda.
Uzun boylu ve heybetliydi.
Kalkıp elini öptüm.

Ä°kisi birÅŸeyler konuÅŸtular.
Duyamıyordum.
Çünkü yavaÅŸ sesle konuÅŸuyorlardı.

Az sonra;
- Gözünü aç! buyurdu.
Açınca gördüm ki ikimiz oturuyoruz.

Sonra dışarı çıktık.
İkindi ezanı okunuyordu.

Efendi bana dönüp;
- Neler gördün? diye sordu.
Arzettim.

- Ben hayatta oldukça, bu gördüÄŸünü kimseye söyleme, buyurdu
- BaÅŸüstüne efendim, dedim.

TABUT HAVADA DURDU

Bir de Abidin Bey isminde biri vardı.
Efendi'nin yakınlarındandı.

Bu kimse vefat etti bir gün.
Teçhiz ve tekfinini yaptılar.
Sonra, cenazesini kabrine götürdüler.

Efendi'nin evi de, o yol üzerindeydi.
Ve o yoldan yüksekçe bir setin üstündeydi.
Cenaze, o evin hizasından geçerken, Abdülhakim Efendi set üstündeydi.

Bir nazar etti ayakta.
Tabut, durdu hemen.
Ve bekledi muallakta.

Taşıyanlar, çok gayret ettiler.
Bir milim ileri götürmeye güç yetiremediler.

Sonra tabut, Ona doÄŸru döndü havada.
Efendi, kısa dua okudu.

Ve iÅŸaret etti eliyle:
- Haydi götürün! diye.
Tabut baÅŸladı yürümeye.