Van ulemasından Abdülhakim Efendi hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ, bir talebesi anlatıyor:

Bir gün Efendi Baba, vazifeli olduÄŸu caminin önünde oturuyordu ki, bir "dilsiz" çocuk getirdiler yanına.
Oniki yaşlarındaydı.
Ve hiç konuÅŸamıyordu.

Anne babası çare bulamamışlar.
Komşulardan, bu zatın ismini duşmuşlar.
Ve çocuÄŸu kapıp bu zata getirmiÅŸler.
Zira Evliya zatların hürmetine, çok ÅŸeylerin düzeleceÄŸini biliyorlarmış.

Çocuk gelip, mübarek zatın elini öptü.
Ve oturdu yanına.
Büyük Veli, ÅŸefkatle baktı ona.

Ve sordu:
- Senin adın ne?

Güzelce konuÅŸtu çocuk:
- Adım Ahmed.

O günden sonra hep konuÅŸtu artık.
Annesiyle babası, inanamıyorlardı.

Dikkat ettim.
Sevinçlerinden aÄŸlıyorlardı.

YUM GÖZÜNÜ!

Abdülhakim Efendi'nin özel hizmetlerini yapmakla ÅŸereflenen bir kimse vardı.
Åžakir Efendi.

O anlatıyor:
Efendi ile bir Velînin kabrini ziyarete gittik.
Zeynep Kâmilde Abdülfettah-ı Akri hazretlerinin kabrine.

Böyle zatların ziyaretinde çok edebli davranırdı.
Ayakkabılarını, kabristanın dışında çıkardı.
Çorapla girdi tevazu içinde.

Sonra bana dönüp fısıldadı:
- Yum gözünü. Sonra söyle bana ne gördüÄŸünü.

Yumdum.
Karşımda uzun boylu, heybetli ve esmer bir zat belirdi.

Arzettim.
- Tıpkı söylediÄŸin gibidir, buyurdu.

Ve ekledi:
- O, Ä°stanbulda "Üç büyük Evliya"dan biridir.