Evliyanın büyüklerinden Abdülhakim Arvasi hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ yeÄŸeni Faruk Bey ÅŸöyle anlatıyor:

Balkondan taÅŸ zemine düÅŸmüÅŸtü bizim Nevzat.
Süratle aÅŸağı inip, koma halinde hastaneye yetiÅŸtirdik.

Az sonra ayılıp bildi kendisini.
Ama kaybetmiÅŸti akli melekesini.

Çok tabiplere gösterdik.
- Ümit yok, dediler.

Çaresiz, Efendi'ye arzettik.
- Bana getirin! buyurdu.

Götürüp ÅŸefkatli kollarına teslim ettik.
Vaktâ ki kavuÅŸtu o büyük Velînin gözlerinden çıkan nur ve ÅŸuaya.
KavuÅŸtu ÅŸifaya.

Kalmadı o hastalığından iz ve eser.
Avukatlık yaptı uzun seneler.

YARIN GEL, KONUÅžURUZ

Yine bu zatı çok seven Ä°lyas Efendi vardı ki, Ayvansarayda marangozluk yapardı.
Bir gün, yaÅŸlı bir kadın geldi dükkanına.
Kapı ve pencere siparişi verdi.

Ä°lyas Efendi sordu ona:
- Nasıl bir şey istiyorsun?
- Tek odalı evime, ilave bir oda yaptıracağım. O ikinci odayı kiraya verip, geliriyle geçinip gideceÄŸim.

- Peki ya ödemesi?
- Kira paralarından ödiyeceÄŸim.

- Yarın gel, konuşuruz, dedi.
Maksadı, Efendi'ye sormaktı.

O gün gitti dergâha.
Oturup dinledi sohbeti.
Ancak unutmuştu soracağı bu şeyi.

Büyük Velî, sordu Ä°lyas Efendi'ye.
- İşlerin nasıl İlyas?
- Ä°yidir efendim!

- MüÅŸteri geliyor mu?
- Hamdolsun efendim, işsiz kalmıyoruz.

- Bir ÅŸey sipariÅŸ veren oldu mu bu aralar?
Hine hatırlayamadı.
- Hayır efendim, olmadı.

Buyurdu ki:
- Bu gün gelen kadının iÅŸini hallediver!