Abdülhakim Arvasi hazretlerini rahime-hullahü teâlâ çok seven Tahir Efendi anlatıyor:
Ben, Kerkükte iyi bir tahsil görmüştüm.
Arabi ve farisiyi öğrenmiştim.

Tefsir, hadis, fıkıh.
Herbirinde hayli bilgiliydim.
İlim meclislerinde söz sahibiydim.

Ama bir gün, bir arkadaşım;
- Ben, büyük bir âlim tanıdım, dedi.

Sordum nemen:
- Kimmiş o âlim?
- Abdülhakim Efendi.

- Nereden gelmiş?
- Arvas'tan, dedi.

Ve faziletlerinden bahsetti bana.
Merak etmiştim kendisini.

- Onu ben de görebilir miyim? dedim.
- Elbette, dedi.
Ve ertesi gün götürdü dergâhına.

Yolda giderken, kendi kendime;
"Ben de âlimim. Kerkükte, her mecliste söz sahibiydim. Gittiğimiz yerde de böyle olmalı. Ne kadar bilgili oluğumu o zat da anlamalı" diyordum.

Kendimi isbat etmeliydim.
Nihayet vardık dergâha.
Ve girdik o zatın huzuruna.

Baktım, yanındaki sandalye boştu.
Gidip o sandalyeye oturdum.

Biz vardığımızda, Abdülhakim Efendi, birşeyler anlatıyordu.
İnci gibi ilim, hikmet saçıyordu.
Hiç duymadığım şeylerdi bunlar.

Öyle düşündüğüme pişman oldum.
Kendimden utandım.
Onun yanında, kendimi "çok cahil" hissettim.

Yanında oturmaya da haya ettim.
Ve yavaşça yere indim.

Sonra daha geriledim.
Çünkü orada oturmaya da layık değildim.

Sonra az daha geriye çekildim.
Sonra biraz daha.

Derken dış kapının kenarına iliştim.
Öyle rahat ettim.

Meğer çok cahilmişim.
Onun yanında bir "Hiç"mişim.
Çok şükür anladım.