Abdülhakim Arvasi hazretlerini rahime-hullahü teâlâ çok seven Tahir Efendi anlatıyor:
Ben, Kerkükte iyi bir tahsil görmüÅŸtüm.
Arabi ve farisiyi öÄŸrenmiÅŸtim.

Tefsir, hadis, fıkıh.
Herbirinde hayli bilgiliydim.
Ä°lim meclislerinde söz sahibiydim.

Ama bir gün, bir arkadaşım;
- Ben, büyük bir âlim tanıdım, dedi.

Sordum nemen:
- KimmiÅŸ o âlim?
- Abdülhakim Efendi.

- Nereden gelmiÅŸ?
- Arvas'tan, dedi.

Ve faziletlerinden bahsetti bana.
Merak etmiÅŸtim kendisini.

- Onu ben de görebilir miyim? dedim.
- Elbette, dedi.
Ve ertesi gün götürdü dergâhına.

Yolda giderken, kendi kendime;
"Ben de âlimim. Kerkükte, her mecliste söz sahibiydim. GittiÄŸimiz yerde de böyle olmalı. Ne kadar bilgili oluÄŸumu o zat da anlamalı" diyordum.

Kendimi isbat etmeliydim.
Nihayet vardık dergâha.
Ve girdik o zatın huzuruna.

Baktım, yanındaki sandalye boştu.
Gidip o sandalyeye oturdum.

Biz vardığımızda, Abdülhakim Efendi, birÅŸeyler anlatıyordu.
Ä°nci gibi ilim, hikmet saçıyordu.
Hiç duymadığım ÅŸeylerdi bunlar.

Öyle düÅŸündüÄŸüme piÅŸman oldum.
Kendimden utandım.
Onun yanında, kendimi "çok cahil" hissettim.

Yanında oturmaya da haya ettim.
Ve yavaÅŸça yere indim.

Sonra daha geriledim.
Çünkü orada oturmaya da layık deÄŸildim.

Sonra az daha geriye çekildim.
Sonra biraz daha.

Derken dış kapının kenarına iliştim.
Öyle rahat ettim.

MeÄŸer çok cahilmiÅŸim.
Onun yanında bir "Hiç"miÅŸim.
Çok ÅŸükür anladım.