Abdülhakim Arvasi hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ sevdiklerinden Sabri Bey anlatıyor:
Bir gün rahatsızlandım.
Hastanene "apandisit" teÅŸhisi koydular.
Ve ameliyat olacaksın, dediler.

Ameliyattan önce, Efendi'ye uÄŸradım.
Ellerini öpüp oturdum.

Bana bakıp sordu:
- Sabri, sen hasta mısın?
- Biraz efendim.
- Neyin var?

AÄŸrıyan yeri gösterdim.
O yere dokundurdu elini:

- Burası mı?
- Evet efendim.

Biraz ovdu o yeri.
O anda hissettim müsbet tesirini.
Kırkbeş sene oluyor.
Apandisit aÄŸrısı görmedim bir daha.

NÄ°ÇÄ°N ÖÄžRETMÄ°Åž?

Yine o anlatıyor:
Abdülhakim Efendi, bir gün Teyemmüm'den bahsetti bana.
Hatta bir tuÄŸla getirdi.
Onun üzerinde göstererek iyice öÄŸretti.

Ve sordu:
- Ä°yi öÄŸrendin mi?
- Evet efendim, dedim.

Ama kendi kendime;
"Niye" diyordum. "Niye bana teyemmümü öÄŸretiyor?"
BildiÄŸim kadarıyla teyemmüm, su olmayan yerlerde lazım olur.
Biz ise ÅŸehirdeyiz.
Su her yerde bulunur.

Çok merak ederdim bunu.
Yıllar sonra anladım ne için olduÄŸunu.

Åžöyle ki;
Abdülhakim Efendi göçtü dünyadan.
Ve "otuz sene" geçti aradan.

Ellerimde "ekzema" ve "yaralar" çıktı.
Doktor ilaç kâr etmedi.
Hatta baÅŸ parmağımı kestiler bu yüzden.

Ve tembih ettiler:
- Su deÄŸdirmeyeceksin ellerine!

İşte o zaman anladım hikmetini.
Bana niçin teyemmümü öÄŸrettiÄŸini.