Abdülhakim Arvasi hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ sevdiklerinden Tahir Efendi anlatıyor:
Bir gün, Efendi'ye gitmiştim.

Yolda giderken de kendi kendime;
"Biz ne kadar uğraşsak da tasavvufta yükselemeyiz. Gidince Efendiye rica edeyim. Bize bir teveccüh etsin de, yüksek derecelere yükseltsin" diye düşündüm.

Bu düşünce ile vardım dergaha.
Bahçede yalnız oturuyordu.
Yaklaşıp selâm verdim.
Elini öpüp yanına oturdum.

Bahçede bir Manolya ağacı vardı.
Çimenler büyümüş,
Güller açmıştı.

Büyük Velî, bana manolyayı gösterip sordu:
- Şu ne ağacıdır?
- Manolya efendim.

Sonra gülü gösterdi:
- Bu nedir?
- Güldür efendim.

Çimenleri gösterdi sonra da:
- Peki şunlar nedir?
- Çimendir efendim.

- Bunların toprağı aynı toprak mı?
- Evet efendim.

- Peki suyu ve havası?
- Onlar da aynıdır hocam.

- Peki her üçünün de toprağı, suyu ve havası aynı da, boyları neden farklı acaba?
- Bilmiyorum efendim.

Sordu yine:
- Mesela şu Çimen'e, daha çok su, gübre ve ilaç verseler, Gül olur mu?
- Olmaz tabii efendim.

- Peki şu Gül'e de çok su ve gübre verseler, Manolya olur mu?
- Olmaz tabii hocam.

- Peki bu farklılık nereden geliyor dersin?
Önüme baktım.

Buyurdu ki:
- Bu farklılık, herbirinin kendi istidatlarından geliyor. Şimdi anladın mı?

Mahcup olmuştum.
- Bağışlayın efendim, dedim.