Abdülhakim Arvasi hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ sevdiklerinden Tahir Efendi anlatıyor:
Bir gün, Efendi'ye gitmiÅŸtim.

Yolda giderken de kendi kendime;
"Biz ne kadar uÄŸraÅŸsak da tasavvufta yükselemeyiz. Gidince Efendiye rica edeyim. Bize bir teveccüh etsin de, yüksek derecelere yükseltsin" diye düÅŸündüm.

Bu düÅŸünce ile vardım dergaha.
Bahçede yalnız oturuyordu.
Yaklaşıp selâm verdim.
Elini öpüp yanına oturdum.

Bahçede bir Manolya aÄŸacı vardı.
Çimenler büyümüÅŸ,
Güller açmıştı.

Büyük Velî, bana manolyayı gösterip sordu:
- Şu ne ağacıdır?
- Manolya efendim.

Sonra gülü gösterdi:
- Bu nedir?
- Güldür efendim.

Çimenleri gösterdi sonra da:
- Peki ÅŸunlar nedir?
- Çimendir efendim.

- Bunların toprağı aynı toprak mı?
- Evet efendim.

- Peki suyu ve havası?
- Onlar da aynıdır hocam.

- Peki her üçünün de toprağı, suyu ve havası aynı da, boyları neden farklı acaba?
- Bilmiyorum efendim.

Sordu yine:
- Mesela ÅŸu Çimen'e, daha çok su, gübre ve ilaç verseler, Gül olur mu?
- Olmaz tabii efendim.

- Peki ÅŸu Gül'e de çok su ve gübre verseler, Manolya olur mu?
- Olmaz tabii hocam.

- Peki bu farklılık nereden geliyor dersin?
Önüme baktım.

Buyurdu ki:
- Bu farklılık, herbirinin kendi istidatlarından geliyor. Şimdi anladın mı?

Mahcup olmuÅŸtum.
- Bağışlayın efendim, dedim.