Abdülhakim Arvasi hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bazan sevdikleriyle deniz sahillerine giderdi.
Bazan Altın kum sahiline.
Bazan da Beylerbeyi'ne.

Vapurun üst ve arka kısmında oturur,
karşısına da sevdiği birini oturturdu.

Sebebini sordular bir gün:
- Uygunsuz biri gelip oturmasın diye sizi oturtuyorum, buyurdu.

Bir gün, Beylerbeyine gittiler.
Deniz sahilinde oturdular.
Uzun bir sohbet oldu.

Hava çok sıcaktı.
Kalktı ve denize girdi mübarek.
Maksat, serinlemekti.

Az ilerde kendisini tanıyan biri görüp, denize girmesini hoş karşılamadı.
Kalbinden; "Evliya, hiç denize girer mi?" dedi.

O anda kalbine bir "Sıkıntı" girdi.
Doktor ilaç, kurtulamıyordu sıkıntıdan.

Sonunda tahmin etti.
"Ben o evliya hakkında yanlış düşündüm" dedi.

Mahcubiyet içinde gidip oturdu huzuruna.
Ve özür diledi bu büyük zattan.
O gün kurtuldu sıkıntıdan.

ŞİMDİ ÖĞRENDİN Mİ?

Biri de duydu bu büyük Velînin ismini.
Merak ettiği bazı dînî meseleler vardı.
Onları bir kâğıda yazdı.

Hepsi on husustu.
Kâğıdı koydu cebine.
Gitti Bayezit camiine.
Tam karşısında oturdu.

Abdülhakim Efendi onu görünce;
- Bazı kimseler, bazı meseleleri merak eder, buyurdu.
Ve soracağı şeyleri izah etti birer birer.

Sonunda;
- Şimdi dersimize devam edelim, buyurdu.

Nihayet ders bitti.
Abdülhakim Efendi kalktı.
Çıkarken o kimsenin yanına geldi.

Eğilip buyurdu ki;
- Şimdi öğrendin mi o on meseleyi?